Barre tijden

Als er een filmgenre is dat voortdurend onderhevig is aan de banbliksems van moralisten, dan is het – naast porno – wel horror. Een outing als liefhebber van het genre wordt dan ook meestal onthaald op, in het beste geval meewarigheid of onbegrip, in het slechtste geval op regelrechte afkeuring. Wegens de marginale positie van het genre doorheen de hele filmgeschiedenis – mainstreamsuccessen zoals bijvoorbeeld Psycho, Rosemary’s Baby, The Exorcist en The Omen niet meegerekend – is die houding nog enigszins te begrijpen. Onbekend maakt namelijk onbemind. Tegelijkertijd denk ik wel: als je nog nooit een horrorfilm gezien hebt, hou er dan alsjeblieft je mond over en begin zeker niet met modder te gooien. Jammergenoeg verdenk ik de moraalridders niet alleen van onwetendheid, maar ook van een verregaande hypocrisie. Wanneer er zaken in de maatschappij misgaan, wordt de hand maar zelden in eigen boezem gestoken. In de plaats daarvan wordt er koortsachtig op zoek gegaan naar een zondebok. De beruchte Bulger-zaak in Engeland – om maar een voorbeeld te noemen – vormt hier een beschamende illustratie van. Was Child’s Play 3 niet de inspiratiebron voor de jonge moordenaars geweest? Waarschijnlijk is het makkelijker, minder tijdrovend en vooral minder pijnlijk om een banvloek uit te spreken over een film, dan om na te gaan waarom niemand uit de omgeving van de twee jonge moordenaars de signalen van hun dreigende ontsporing heeft opgevangen.
In deze barre tijden is de kans niet gering dat je als horrorfan op nog meer onbegrip zal stuiten, want hoe kan je in godsnaam kijken naar een horrorfilm, terwijl er, niet eens zover hier vandaan, dagelijks mensen aan flarden worden geschoten en gebombardeerd? Zijn wij dan werkelijk escapisten, die liever wegvluchten in een gruwelijke fantasiewereld, in plaats van de echte gruwel onder ogen te zien? Zijn wij misschien pervers omdat we genieten van horrorfilms, terwijl er op dit moment miljoenen mensen zijn die dagelijks aan den lijve ondervinden wat echte horror betekent? Laten we de bal maar meteen terugkaatsen. Is het niet pervers om naar het vuurwerk boven Bagdad te kijken met een gezellig kopje thee erbij en de koekjes binnen handbereik? En is het niet “een beetje dom” om naar een volledig van bovenaf geregisseerd spektakel te zitten kijken, terwijl je in de waan verkeert dat wat je ziet, de Waarheid is?
Visionaire cultuurpessimisten hebben helaas het gelijk aan hun kant gekregen. Big Brother was slechts het voorspel en betekende nog lang niet het ultieme dieptepunt van het reality soapgenre. “Snuff” heeft zijn intrede gedaan in de huiskamer. Voor wie mij niet gelooft, zap even naar CNN.
De meeste lezers van dit stuk hoeven er waarschijnlijk niet meer van overtuigd te worden dat horror g??n verwerpelijk – bah, wat een verwerpelijk woord!- filmgenre is. Voor de bevooroordeelden, onwetenden en moraalridders die hier toevallig verzeild geraakt zijn, toch nog even dit: werp die oogkleppen af, zet je vooroordelen opzij en je zal ontdekken dat het rijke horrorgenre vele pareltjes herbergt. Parels voor de zwijnen misschien, maar toch… Het klopt dat er veel bagger is geproduceerd, maar wie zoekt, die vindt. Hoewel ik mezelf niet hoef te verantwoorden voor mijn passie voor het genre, wil ik toch nog even melden dat horror voor mij persoonlijk het perfecte anti-depressivum is. Een anti-depressivum volgens het homeopathische principe: het kwade met het kwade bestrijden. Het hoeft geen betoog dat je in deze barre tijden maar beter meteen een grote noodvoorraad horrorfilms aanlegt.
Eigenlijk ben ik best benieuwd naar het favoriete filmgenre van onze vrienden George en Saddam, maar ik durf er bijna mijn hoofd op te verwedden dat het g??n horror zal zijn. Hoewel, ik kan maar beter op mijn woorden letten, want een hoofd rolt in deze barre tijden sneller dan je denkt.