Registreren
We sturen je per e-mail een wachtwoord toe. Soms komt deze e-mail in je spambox terecht.
28 Days Later
3.5Totale score
Waardering gebruiker: (0 Stemmen)

Een groepje dieren-activisten bevrijdt een stel apen waarop ge?xperimenteerd wordt uit hun netelige omstandigheden. De apen waren helaas ge?njecteerd met een levensgevaarlijk virus dat de drager in een razende gek verandert die zijn medemensen als een bezetene aanvalt en levend wil verscheuren. Zo gauw de eerste kooi open is, is het al te laat. De eerste slachtoffers vallen, de infectie is begonnen.
28 dagen later ontwaakt Jim (Cillian Murphy) in een Londens ziekenhuis uit een coma en treft een volledig verlaten wereld aan. In zijn ziekenhuiskleding dwaalt hij door de straten en kijkt verdwaasd om zich heen naar de chaos die hij aantreft. Maar hij is niet de laatste persoon op aarde blijkt al snel. De wereld is onherroepelijk veranderd, maar is het alleen Engeland waar de ramp zich voltrokken heeft en hoe gaan de laatste overlevenden om met de besmetten, maar vooral ook: met elkaar?

Het beeld van een apocalyptisch verlaten Londen staat me vooral bij uit twee science-fiction klassiekers: ‘Day of the Triffids’, die bijna letterlijk in ’28 Days later’ geciteerd wordt en het gedeelte tegen het einde van ‘War of the Worlds’ waarin de hoofdpersoon na zijn omzwervingen Londen binnenwandelt om de oorsprong op te sporen van de onmenselijke, klaaglijke geluiden die door de straten klinken.
’28 Days later’ laat het op een geweldige manier zien. Volledig overtuigend zien we hier Londen na een nietsontziende ramp. Jim loopt op alle bekende plaatsen van de Britse hoofdstad, terwijl we psychedelische muziek horen die doet denken aan Pink Floyd van begin jaren ’70. Op een muur staat met koeienletters: ‘Repent! The End is extemely fucking nigh!’
Alles is grauw en realistisch gefilmd en dat blijft de hele film lang zo. Er is een prachtige sc?ne waarin allerlei kleurige emmertjes op een dak staan onder de loodgrijze hemel om maar geen druppel regenwater te missen.

De film komt qua thema over als een kruising tussen ‘The Stand’ en een willekeurig deel uit Romero’s zombietrilogie, maar Boyle lijkt meer ge?nteresseerd in de overlevenden dan in de rabide zombies. In ‘The Stand’ was een gemuteerde vorm van de griep de boosdoener, in ’28 Days later’ wordt er weinig aandacht aan de oorzaak besteed.
Er zijn de nodige schermutselingen met de woeste aanvallers, maar ze gaan vrij vluchtig voorbij en het verhaal concentreert zich op de tocht naar een militair bolwerk waar een kans op overleving bestaat. Deze reis doet denken aan de tocht die Leonardo DiCaprio ondernam in Boyle’s ‘The Beach’, maar waar DiCaprio’s zoektocht werd ingegeven door hippie-idealen, is de reis hier een noodzakelijk kwaad. In beide gevallen blijkt het reisdoel minder utopisch dan verwacht, al zullen in het geval van ’28 Days later’ de verwachtingen bij de hoofdpersonen beduidend lager hebben gelegen.
De manier waarop een van de hoofdpersonages zich tenslotte weer losmaakt van de groep en zich er daarna tegen keert, komt ook letterlijk uit ‘The Beach’. Het is alsof Boyle wil zeggen dat de oplossing voor grote sociale problemen niet kan liggen bij een klein groepje mensen die hun eigen wetten gaat bepalen, maar dat het individu onder alle omstandigheden vrijdenkend moet zijn en van daaruit moet handelen.

Hoewel ik ’28 Days later’ een interessante film vind en een film die zeker probeert de platgetreden paden van het genre nieuw leven in te blazen, blijft mijn favoriete film van Danny Boyle voorlopig nog even het spetterende ‘Trainspotting’.

Over de auteur

avatar

14 reacties

  1. avatar
    Evil B.

    Ik zie in ‘Trainspotting’ ook weer het thema van een groepje mensen die hun eigen regels bepaalt, omdat ze zich slecht kunnen handhaven in hun omgeving. Hun leider is de ‘drugs’. Ik ben gek op het ontdekken van een rode draad in iemands oeuvre. 😀

Laat een antwoord achter