Blacula

De Afrikaanse prins Manuwalde en zijn vrouw gaan op bezoek bij graaf Dracula om hem te overtuigen voor hun campagne tegen slavenhandel en het gebruik van slaven. Dracula is echter niet overtuigd en na een korte ruzie bijt Dracula Manuwalde en vervloekt hij hem met zijn lot. Een paar honderd jaar later worden Dracula’s voormalige spullen gekocht door antiekhandelaren en verplaatst naar Los Angeles. Daar openen de antiekhandelaren de kist waarin Manuwalde opgesloten was, waardoor hij weet te ontsnappen. ‘Blacula’ ontmoet Tina, een vrouw die sprekend lijkt op zijn voormalige vrouw Luva. Hij weet Tina’s hart te veroveren, maar een vriend van Tina, Dr. Gordon, begint erachter te komen dat Manuwalde helemaal geen normale man is!

Blaxploitation is een subgenre dat eind jaren ’60 ontstond in de V.S. en betekent bijna letterlijk exploitation voor zwarten, door zwarten. Het genre heeft inmiddels een hele cultstatus verworven. Er zijn heel wat verschillende Blaxploitation films gemaakt, actie films, westerns en horror films, bijna alle genres zijn binnen de Blaxploitation wel vertegenwoordigd. Wat ze wel allemaal gemeen hebben is dat de witte personen in de film vaak als de ‘bad guy’ worden neergezet, in het geval van deze film is dit de bloeddorstige Dracula. Dit was vaak gedaan uit de onvrede van de zwarte Amerikanen over de blanke Amerikanen, vanwege het rascisme.

Tegenwoordig kunnen we ons moeilijk voorstellen dat deze films als serieus waren bedoelt, vanwege hun soms komische verhaallijn en foute personages. Vooral bij de Blaxploitation horror films, die eigenlijk bijna alleen maar bestaan uit zwarte versies van bekende horror films, zoals Blacula en het vervolg Scream Blacula Scream, maar ook Blackenstein (Frankenstein) en Abby (Blaxploitation versie van The Exorcist).

Het verhaal is eigenlijk gelijk aan dat van Bram Stoker, al gaat het hier dus om een zwarte Dracula en speelt het zich niet af in Londen, maar in de ghetto en straten van L.A.. Mede door deze vreemde locatie zit er eigenlijk geen spanning in de film. Soms word er een poging gedaan om spanning op te bouwen, maar de verschillende locaties in L.A. zijn hier gewoon niet eng genoeg voor. Daar komt ook nog eens bij dat de soundtrack ook niet echt meewerkt. Zoals in veel Blaxploitation films wordt er voornamelijk funk en soul muziek gebruikt. Dit komt de spanning dus niet ten goede, maar weet wel een vreemde sfeer te creëren die ik maar de ‘Blaxploitation sfeer’ heb genoemd, aangezien ik die sfeer in geen enkel ander genre tegen ben gekomen.

Wat deze film vooral sterk en boeiend maakt zijn de acteerprestaties. Wijlen William Marshall nam in deze film en het vervolg de rol van Blacula (Manuwalde) voor zijn rekening. Hij weet zijn rol erg charmant en charismatisch neer te zetten, waardoor je geen afkeer van Blacula krijgt, maar juist eerder een soort medelijden voor het leed dat hem getroffen is. Waarschijnlijk was dit ook de bedoeling, dus dit is erg sterk gedaan. De schone Vonetta McGee speelt haar rol als de liefde van Blacula ook erg sterk en eigenlijk is er op de cast bijna niks op te merken. De cast past gewoon precies bij de sfeer en het beeld van de film.

Een film die me heeft verrast met zijn kwaliteit. Niet voor iedere horrorfan weggelegd, maar degenen die een geheel andere draai aan het bekende verhaal van Bram Stoker willen bekijken kan ik deze film zeker aanraden.