Blood Feast

PAS OP: DEZE RECENSIE BEVAT SPOILERS

Regisseur Herschell Gordon Lewis staat bekend als ‘The Godfather of Gore’. In 1963 bracht hij de film Blood Feast uit en zette hiermee een nieuw subgenre neer: de splatterfilm. Voor het eerst werd er zulk expliciet geweld vertoond in een film dat de bioscopen kotszakjes bij de hand hielden. Desondanks werd de film toch wel een succes, met name in drive-in bioscopen. Tegenwoordig is de film helaas een beetje in vergetelheid geraakt maar het was toch echt de grondlegger van de gore film. We kunnen dus stellen dat vette gorefilms als Braindead zonder Blood Feast waarschijnlijk niet bestaan zouden hebben. De film kwam uiteraard op de video nasty lijst te staan en werd pas in 2005 ongecensureerd gereleased.

Het verhaal van Blood Feast draait rond de Egyptische cateraar Fouad Ramses. Een man met belachelijke wenkbrauwen en geverfd haar. Fouad is geobsedeerd door de godin Ishtar en wil haar tot leven wekken. Hiervoor heeft hij echter vrouwelijke lichaamsdelen nodig. Dit is ook zo’n beetje het hele verhaal. Een goed verhaal deed er eigenlijk ook niet toe, er moest gewoon een reden gevonden worden om fucked up shit te laten zien. Fouad slaat natuurlijk aan het moorden en neemt van elk slachtoffer een lichaamsdeel mee die hij vervolgens kookt in een grote ketel.

Tussen de moorden door wordt Fouad gevraagd om het banket te verzorgen op het feestje van de jonge Suzette Fremont, die toevallig Egyptische cultuur studeert en les krijgt over Ishtar. Dit banket dient als verrassing, ideetje van moeder Dorothy. Fouad heeft het perfecte plan, namelijk een Egyptisch banket. Dit banket werd vroeger voor de godin bereid en heeft al 5000 jaar niet plaatsgevonden. Dorothy begrijpt niet echt waar de cateraar het over heeft maar vooruit, als hij zaterdag over twee weken het banket maar klaar heeft.

Rechercheur Pete Thornton wordt belast met het onderzoek naar de moorden. Omdat Ramses nogal secuur te werk gaat heeft deze Pete het nogal moeilijk; er zijn geen vingerafdrukken en geen aanwijzingen. Toevallig volgt Pete dezelfde opleiding als Suzette en hoewel ze tijdens een lezing alles te horen krijgen over Ishtar legt hij nog steeds de link met de moorden niet.
Tot 5000 jaar geleden werden er namelijk offers aan Ishtar gebracht, genaamd het bloedbanket. Jonge mensen werden doodgestoken en van hun ledematen ontdaan, die daarna werden opgegeten. Er wordt zelfs nog vermeld dat er waarschijnlijk nog steeds Ishtar aanhangers zijn. Echt een topcop is Pete niet want als een aangevallen meisje vervolgens met haar laatste adem verteld dat de dader zei dat het voor ene ‘Itar’ is, gaat er bij hem geen lichtje branden. Pas als hij van Suzette hoort over het Egyptische banket en over Fouad Ramses weet hij één en één bij elkaar op te tellen en begint hij te beseffen dat dit de dader moet zijn.

Pete zijn collega’s haasten zich naar de winkel van Ramses. Ramses is er zelf niet maar de heren vinden wel zijn ‘werkplaats’. Er staat een groot beeld van Ishtar en overal liggen lichaamsdelen verspreid. Pete beseft dat dit de overblijfselen moeten zijn van het bloedbanket dat voor Ishtar werd bereid. Dan schiet hem te binnen dat dit de avond van Suzette’s feest is. Fouad zou het banket verzorgen dus hij moet op dit moment bij haar thuis zijn. Opzij, opzij, opzij. Maak plaats, maak plaats, maak plaats. Want Pete heeft ongelofelijke haast.

Op het feest, wat overigens één van de saaiste feestjes ooit is, is Ramses ondertussen klaar om het banket op te dienen. Hij vraagt hiervoor de hulp van Suzette en samen gaan ze naar de keuken. Met een smoes weet Fouad haar op de keukentafel te krijgen. Fouad pakt er een bot kapmes bij die daar gewoon in de keuken ligt, blijkbaar gebruiken de Fremonts een bot hakmes om het eten te bereiden. Hiermee wil Fouad Suzette offeren aan Ishtar maar gelukkig komt Dorothy net op tijd binnen. Fouad schrikt en gaat er vandoor.

De politie is net op tijd om te laat te komen. Twee agenten gaan achter de vluchtende Ramses aan en Pete gaat met collega Frank naar binnen. Ze lichten Suzette en haar moeder in, stellen haar gerust en gaan eveneens achter de moordenaar aan.

Op een vuilnisbelt lijkt het gezelschap Fouad in te halen maar deze springt in een vuilniswagen om te ontkomen. Zoals te verwachten viel gaat de pers dicht en wordt Ramses verpletterd. Pete zegt nog even stoer hoe hij erachter is gekomen dat Ramses de dader was en sluit daarmee de film af.

Hoe het nu met Suzette gaat doet er blijkbaar niet toe.

Blood Feast is met zijn 66 minuten een nogal korte film maar veel langer had hij ook niet hoeven duren. Nu is het nog best vermakelijk maar het zou toch al snel saai kunnen worden als hij langer duurde.

Blood Feast is natuurlijk geen goede film maar omdat het allemaal zo goedkoop en nep is wordt het wel weer vermakelijk. De film werd dan misschien in de jaren ’60 als schokkend gezien, de special effects zijn ondertussen zo verouderd dat je erom moet lachen. Het acteerwerk in de film is belabberd en vooral Mal Arnold maakt het bond als Fouad Ramses. Hij probeert wel heel eng over te komen maar het is eerder komisch: heel overdreven en ingestudeerd.

De hoes van de film roept ook enkele vragen op. We zien een man die een meisje aan het vermoorden is maar dit is Fouad Ramses helemaal niet. Wie de fuck is deze man? Waarom niet gewoon Fouad Ramses erop zetten? Ik snap dit niet.

Een uitermate geschikte film dus om met wat vrienden te kijken in een gekke bui. Haal een paar biertjes in huis en ga lekker Blood Feast kijken met z’n allen, vermaak gegarandeerd. Degene die serieus verwacht dat dit een enge en spannende film gaat worden komt bedrogen uit.

Blood Feast kreeg in 2002 ineens een vervolg: Blood Feast II: All U Can Eat. Deze film was van Herschell Gordon Lewis zelf en ging over het kleinkind van Fouad Ramses die het werk van opa voortzet. Ik heb deze film niet gezien en sta er eerlijk gezegd ook niet om te springen om hem te gaan kijken.
Toch wel grappig dat Lewis op zijn oude dag nog steeds gorefilms maakt. Geflipte ouwe zak.