Brides of Dracula, The

Marianne word tijdens haar doorreis door Transsylvanië door barones Meinster uitgenodigd om in haar grote kasteel te overnachten. In haar onwetendheid laat ze een verschrikkelijk kwaad dat opgesloten was in het kasteel vrij. Ze vlucht uit het kasteel en pakt de draad weer op. Dan ontmoet ze Van Helsing. De dokter is op verzoek van een lokale priester gekomen om een zaak van vampirisme te onderzoeken…

The Brides of Dracula is het vervolg van Terence Fisher’s (Horror of) Dracula uit 1958. Dit was één van de allereerste horrorfilms die ik zag. Ergens in 2003 of 2004 was deze op tv en ik weet nog wel dat ik toen bij een vriend van me was voor een slaapfeestje (ik was toen een jaar of 11/12, dus toen deden we nog zulke dingen). ‘s Avonds keken we deze nog op een ouderwetse breedbeeld televisie (jaja, zo’n model met een puist aan de achterkant). Haha, wat veranderen deze dingen toch snel!

Na het zien van Fisher’s eerste Dracula film vond ik het ook wel weer eens tijd om deze weer te bekijken en ik moet zeggen dat ik het nog steeds een erg fijne film vind.
De speelduur is niet heel erg lang, waardoor de vaart er lekker in zit. Het duurt namelijk niet lang voordat de eerste bloedzuigende mensen voorbij komen.

Natuurlijk is de film voor tegenwoordige begrippen wat oubollig met wat stijve Engelse acteurs en actrices en gedateerde ‘special effects’ (voor zover hier sprake van is bij een film als deze), maar ik vind dat juist wel tof. Het zorgt voor een bijna nostalgisch gevoel tijdens het kijken.

Ik moet zeggen dat de acteerpresentaties van de cast over het algemeen best goed zijn. Peter Cushing speelt zijn rol als Van Helsing weer vol overgave en Yvonne Monlaur is niet alleen een erg aantrekkelijke vrouw, maar weet haar rol ook degelijk neer te zetten. Daarnaast zet David Peel nog een best memorabele vampier neer, al ligt mijn persoonlijke voorkeur uiteindelijk toch bij Christopher Lee.

De sets zien er nog best goed uit, al merk je wel dat het budget niet al te hoog was. Daarnaast is de muziek ook wel goed, al had het wat mij betreft soms wel iets minder bombastisch mogen zijn. Ze weten het echter nog op zo’n manier te brengen dat je nooit echt het idee hebt dat het te overheersend word.

Een film die voor veel liefhebbers te oubollig zal zijn, maar voor de liefhebbers van Hammer films is dit weer een topper. Verder is het voor de nostalgische horrorliefhebber ook wel een erg fijne film om te bekijken. Een film die helaas in de schaduw van Christopher Lee heeft moeten staan, maar die zeker een kans verdient.