Carrie

Carrie White (Sissy Spacek) is het buitenbeentje van de school. Wanneer ze tijdens het douchen na de gym ontdekt dat ze ongesteld is raakt ze in paniek. Onder leiding van Chris (Nancy Allen) drijven de andere meiden de spot met haar. Wanneer ze van mevrouw Collins (Betty Buckley) na moeten blijven zweert Chris om wraak te nemen.
Sue Snell (Amy Irving) maakt zonde van Carrie en vraagt aan haar vriend Tommy (William Katt) of hij Carrie mee naar het eindejaarsbal wil nemen. Chris en haar vriend Billy (John Travolta) zien hun kans schoon om tijdens deze gelegenheid wraak te nemen. Wat zij echter niet weten is dat Carrie een telekinetische gave heeft…

Carrie is gebaseerd op het gelijknamige verhaal van Stephen King. Regisseur Brian De Palma is inmiddels door films als Scarface (1983) en The Untouchables (1987) geen bekende meer in Hollywood. Voor Carrie had hij echter nog geen enorme successen gehad, dus misschien kunnen we wel zeggen dat deze film het begin was van zijn succesvolle carrière.

De film begint al gelijk lichtelijk ongemakkelijk met de scene in de douche. De setting van dit soort typisch Amerikaanse High School douches heb ik altijd al sfeervol gevonden. Eerst lijkt er ook niet zo veel aan de hand te zijn, maar wanneer Carrie bloed ontdekt draait ze lichtelijk door. Hier komt gelijk het sterke acteerwerk van Sissy Spacek naar voren, want ze ziet er echt lichtelijk gestoord uit in deze scene. Dit zorgt al voor een soort angst nog voordat je als kijker wat van de hoed en de rand weet.

Hierna begint eigenlijk het wat rustigere stuk van de film. De sfeer van de scenes in en rond de school vind ik echt geweldig. Het tijdsbeeld word echt goed neergezet en het acteerwerk van de jeugdige cast is nog best goed. Best grappig om John Travolta hiertussen te zien in zijn allereerste speelfilm rol ooit.
De scenes in het huis van de White’s zijn ook goed en nog behoorlijk griezelig. Piper Laurie zet een geweldige rol neer als Carrie’s krankzinnige moeder.

Door de sfeer en het leuke acteerwerk kijkt de film eigenlijk behoorlijk gemakkelijk. Dit is ook met de scenes waarin weinig bijzondere dingen gebeuren. Brian De Palma is er gewoon erg goed in geslaagd om een nostalgisch tijdsbeeld neer te zetten, waardoor ik als liefhebber van dit soort tijdsbeelden met genot heb zitten kijken.

Ook het bal is geweldig aangekleed en zet de tijdsgeest prima neer. In deze scenes laat Sissy Spacek wederom door haar sterke acteerwerk zien dat ze ook charmant kan zijn als het verlegen personage. Sommige scenes met haar date (leuk neergezet door William Katt) zijn erg aandoenlijk.

Maar wat de film vooral goed maakt is de knappe ommezwaai. Wanneer Carrie te maken krijgt met de wraak van Chris draait ze door en verandert ze weer in dat griezelige meisje. Spacek weet overtuigend eng te zijn en De Palma wist goed hoe hij haar een handje kon helpen door belichting en camera standpunten.
De scene waarin Carrie haar krachten loslaat op de gasten van het bal is de indrukwekkendste scene van de film. Het is goed in beeld gebracht en is overtuigend heftig.

Door het einde besefte ik mij eigenlijk ineens hoe invloedrijk deze film stiekem nog is geweest voor het horrorgenre, want soortgelijke eindes zouden nog vaker gebruikt worden, maar allen pas na Carrie.
De Palma liet met Carrie goed zien dat hij een talentvol regisseur is.
Een erg leuke en sfeervolle King verfilming. Een erg toffe film voor de liefhebbers van het tijdsbeeld en de sfeer van de late jaren ’70.