Dr. Terror’s House of Horrors

Vijf treinreizigers zitten in een coupé wanneer de zesde en meest vreemde reiziger zich bij dit gezelschap voegt. Zijn naam is Dr. Schreck (Peter Cushing) en hij blijkt met behulp van speciale kaarten de toekomst te kunnen voorspellen. Dit doet hij bij iedere reiziger en de ene toekomst blijkt nog vreemder te zijn als de andere…

Jim Dawson (Neil McCallum) is een makelaar en moet naar zijn ouderlijk huis om te onderzoeken of de huidige bewoonster haar geplande verbouwingen kan doorzetten. Het blijkt echter een verschrikkelijke val te zijn!

Bill Rogers (Alan Freeman) en zijn gezin komen terug van vakantie en ontdekken dat er een nieuwe plant in de tuin is komen groeien. Rogers besluit dat de plant weg moet, maar dit kan de plant niet natuurlijk niet toestaan.

Biff Bailey (Roy Castle) is een jazzmuzikant. Tijdens één van zijn reizen met zijn band hoort hij de muziek van een voodoo ritueel. Hij besluit de muziek te gebruiken voor zijn band, maar dat kan de kwaadaardige voodoo geest natuurlijk niet toestaan.

Franklyn Marsh (Christopher Lee) is een kunst criticus. Op een dag word hij belachelijk gemaakt door een kunstenaar die hij steeds slecht beoordeelde. De kunstenaar blijft Marsh hiermee lastig vallen en woedend besluit Marsh om de kunstenaar aan te rijden. Dit besluit komt hem echter duur te staan.

Dr. Bob Carroll (Donald Sutherland) ontdekt dat zijn kersverse vrouw een vampier is. Uiteindelijk dwingt dit hem tot het ergste.

In de vorige eeuw had Hammer Productions maar één concurrent en dat was Amicus Productions. Een productiemaatschappij die vooral bekend werd voor hun portmanteau films. Dit waren anthologie films die meestal bestonden uit 4 of 5 korte verhalen die allemaal op de één of andere manier bij elkaar hoorden.
Dr. Terror’s House of Horrors was de eerste van deze films.

Het leuke van een film als deze is dat er altijd wel een verhaal tussen zit die je leuk vind. Natuurlijk zitten er ook tussen die je wat minder zal vinden, maar dat is door de korte speelduur eigenlijk helemaal niet zo storend. Ik moet zeggen dat ik van alle verhalen wel genoten heb.
Het word nooit echt eng en gore moet je ook niet teveel verwachten van een film uit dat tijdperk, maar de verhalen weten wel goed te vermaken en zijn soms best origineel.

Het eerste verhaal is lekker sfeervol, maar het einde heeft niet de impact die men voor ogen had. Het tweede verhaal is ook vermakelijk, maar heeft helaas ook niet een fantastisch einde. Het derde verhaal vond ik zelf het niet zo interessant, maar dat komt omdat ik persoonlijk niet zo heel erg veel met voodoo gerelateerde horrorfilms heb. Er komt alleen wel wat lekkere Jazz muziek voorbij (gespeeld door het Tubby Hayes Quintet) en voor de verandering vond ik van dit verhaal het einde wel overtuigingskracht hebben en voelde ik voor het eerst (en voor het laatst) een klein beetje een rilling over mijn rug gaan.
Het vierde verhaal vond ik vooral sterk vanwege het moraal dat erachter stak. Verder vond ik het acteerwerk ook sterk. Christopher Lee is één van mijn meest favoriete horroracteurs en in deze film liet hij weer zien waarom ik dat vind. Weer een heerlijk solide rol van de beste man.
Het vijfde verhaal is ook vermakelijk. Qua stijl en vertelling duidelijk geïnspireerd door Bram Stoker’s Dracula, maar dat mag de pret zeker niet drukken. Het was ook wel leuk om hier weer een bekend gezicht te zien. Niemand minder dan Donald Sutherland, die hier nog een beginnend acteur was, mocht hier de hoofdrol spelen.

Het acteerwerk van alle mannen is eigenlijk wel degelijk. Peter Cushing doet het erg leuk als “Dr. Terror”, al hadden ze van mij hem wel gewoon een Engelsman mogen laten spelen. Het personage is namelijk Duits van origine en ik vond het raar om Peter Cushing met een Duits accent te horen praten. De andere mannen deden het ook goed. Zo deed Sutherland het, ondanks dat het één van zijn eerste rollen was, ook degelijk.

Een film die waarschijnlijk niet voor iedereen weggelegd zal zijn. Liefhebbers van de hedendaagse horrorfilms zullen er waarschijnlijk niet van kunnen genieten, vanwege de gedateerdheid van het filmpje. Liefhebbers van de klassieke Hammer films en soortgelijke werken zullen hier waarschijnlijk wel van kunnen genieten, maar ik beschouw deze film zeker niet als een must-see.