Hills Have Eyes, The

Ook na een herziening blijft Wes Craven’s horrorklassieker The Hills Have Eyes bij mij keurig op een 7 staan.

De familie Carter trekt met de caravan richting Californië. Vader Bob wil eerst nog enkele oude zilvermijnen bezoeken in een afgelegen woestijngebied. Het domein ligt er verlaten bij. Wanneer er plots legerjets boven hun hoofden scheuren, vermoeden ze dat ze zich nabij een testbasis van de Amerikaanse luchtmacht bevinden. Door de verwarring raakt het voertuig van de Carters van de baan en zit het gezelschap hopeloos vast. Even later blijkt het gebied toch bewoond te zijn. De bewoners blijken echter niet vertrouwd te zijn met de moderne samenleving en gedragen zich als hebberige dieren.

Het uitgangspunt is ondertussen natuurlijk vrij standaard. Gezinnetje rijdt door verlaten plek, crasht met auto en strand in de middle of nowhere waarna blijkt dat er zich eerder al een groep primitieve kannibalisten zich heeft genesteld die het nu voorzien hebben op het gestrande gezinnetje.

Al snel doet The Hills Have Eyes denken aan Tobe Hooper’s klassieker ”The Texas Chain Saw Massacre”, maar is net op elk gebied een stukje minder dan Hooper’s geniale horrorfilm. Het typische 70’s horror sfeertje is weer heerlijk en gaat goed gepaard met de bizarre sound effecten/muziek en de broeierige, verlaten omgeving. De film weet in het begin, ondanks zijn simpelheid, behoorlijk spannend te zijn. Zo zijn scenes waar je je met de first-person camera in de ogen waant van één van de moordenaars terwijl hij het gestrande gezinnetje in de gaten houdt en via de walkie-talkie met zijn mede kannibalen communiceert wel degelijk spannend en sfeervol.

Helaas worden dit soort scenes een stuk minder spannend en sfeervol wanneer de kannibalen volledig in beeld komen. Het betreft namelijk een stel verwilderde figuren die rond rennen in berenvelletjes en waarvan de meeste zich ook nog eens gedragen alsof ze het Syndroom van Down hebben (no offence). Al moet ik eerlijk zeggen dat Michael Berryman (Ja, die kale man die je al in een stuk of 80 andere low-budget horrorfilms hebt gezien) en Lance Gordon (Ja, die kerel met die grote bos haar op zijn boeventronie en wiens carrière nooit verder is gekomen dan titels als ”Attack of the 5 Ft. 2 Women) er wel lekker eng uitzien. Maar daar tegenover staat dan weer moeder de kannibaal die ook rondloopt in een berenvelletje en een hoofdband van tanden (of zijn het nou schelpen??) draagt en nogal lijkt op Bertha, de schoonmaakster van Charlie en Alan in Two and a Half Men.

De moorden worden jammer genoeg nooit full-screen in beeld gebracht en hebben ook niet de kracht die bijvoorbeeld de moorden in Texas Chainsaw Massacre (ook zonder gore) wel hadden. Wat de film wel heeft is een heerlijke 70’s horror sfeer, een erg hoog popcorn gehalte en een moordende Michael Berryman on the loose! Kijken dus!