House on Sorority Row, The

Nadat een aantal meiden in een afgelegen studentenhuis te horen hebben gekregen dat ze geen feest mogen organiseren in het huis. Huisbazin Slater (Lois Kelso Hunt) wil eigenlijk het liefst dat ze zo snel mogelijk vertrekken, waarop de dames op initiatief van Vicki (Eileen Davidson) besluiten een ouderwetse grap bij haar uit te halen. De grap loopt volledig uit de hand, maar de dames besluiten toch het feest door te laten gaan. Die avond verdwijnen de dames een voor een. Katherine (Kate McNeil) begint langzaam maar zeker te geloven dat mevrouw Slater terug is om wraak te nemen. Maar is dat wel zo?

The House on Sorority Row verscheen in de periode waarin het slashergenre hoogtij vierde. In deze periode verschenen er jaarlijks vele slashers op de markt, waarvan enkelen uitgroeiden tot bekende horrorfilms of zelfs hele franchises, maar er waren ook vele die in de loop van de tijd een beetje vergeten werden. The House on Sorority Row hoort wel een beetje bij deze laatste groep. Het is niet dat hij helemaal vergeten is, maar velen hebben er toch nog niet zo van gehoord. Erg jammer, want ik moet zeggen dat ik dit een erg leuke slasher vind uit deze periode.

The House on Sorority Row speelt zich af in een afgelegen landhuis waar een aantal studenten tijdens hun studie hebben mogen wonen. Een erg geslaagde locatie moet ik zeggen. Je hebt echt het gevoel dat het huis best desolaat ligt en dat hulp er dus nog niet zomaar is.

De sfeer zit er gelijk in het begin van de film al goed in. De locatie draagt hieraan bij, maar ook de muziek van Richard Band (die onder andere ook muziek maakte voor Re-Animator) speelt hier een grote rol in. Subtiel is een woord dat me te binnen schoot toen ik bedacht hoe ik zijn orkestrale muziek wilde omschrijven. Over het algemeen is de muziek op de achtergrond, maar met aanzwellende stukken op de juiste momenten.
Daarnaast komen in een aantal scenes de sfeer en het tijdsbeeld heel erg goed naar voren. Zo vond ik vooral het begin van het feest erg leuk om te bekijken.

De jongedames zien er erg leuk uit, maar kunnen daarnaast ook nog best redelijk acteren. Kate McNeil mocht de rol van de ‘final girl’ op zich nemen. Ze doet dit op een aandoenlijke manier die me deed denken aan Adrienne King (Friday the 13th).
Daarnaast speelt Eileen Davidson de rol van eersteklas kreng ook degelijk. Best grappig om deze actrice die later best bekend werd door haar rol in The Bold and the Beautiful hierin te zien.
Als laatste wil ik nog mijn lof uitspreken over Lois Kelso Hunt, die haar rol als de licht krankzinnige mevrouw Slater erg overtuigend neer wist te zetten. Erg jammer dat deze actrice nooit echt meer films heeft gedaan.

Wat me ook verbaasde was dat de moorden nog redelijk expliciet in beeld worden gebracht. Goed, het is geen Friday the 13th of The Burning, maar er is meer te zien dan in de gemiddelde, onbekendere slasher uit die periode. Er zitten hier en daar wat schoonheidsfoutjes in, zoals in het ene shot geen bloed gebruiken, maar een shot later ineens wel (bij dezelfde persoon). Maar over het algemeen kan ik op dit gebied zeker niet klagen.

Door de film heen zijn er een aantal geslaagde schrikmomenten en spannende scenes en vooral tegen het einde word de spanning goed vastgehouden.
Het einde zelf is ook wel een vernoeming waardig. Ik zal er niets over verklappen, maar ik moet zeggen dat het einde dusdanig onverwachts kwam dat zelf de meest doorgewinterde slasher liefhebber het niet direct aan ziet komen. De film stopt eigenlijk op een moment waarop je denkt dat de film nog heel even doorgaat.

Zeker geen verkeerd acteerwerk, aardige moordscenes, prachtige sfeer en een sterke spanning. The House on Sorority Row wist me te verrassen met de kwaliteit die de film de kijker aan weet te bieden. Een erg toffe slasher uit deze periode die ik eigenlijk wel aan iedere horrorliefhebber aan kan raden.