I Spit on Your Grave 2

Katie (Jemma Dallender) probeert haar brood te gaan verdienen als model. Ze woont nog niet heel erg lang in New York wanneer ze reclame ziet voor een gratis fotoshoot. Blij dat ze haar portfolie kan gaan uitbreiden. De fotograaf en zijn crew blijken een aantal aparte Oost Europeanen te zijn en wanneer Katie weigert om naaktfoto’s te laten maken worden ze kwaad.
Wanneer ze weer thuis is krijgt Katie een onbehaaglijk gevoel. Die rare mannen zouden haar toch niet kunnen vinden?

Zoals de titel al doet vermoeden is deze film de sequel van de uit 2010 stammende I Spit on Your Grave remake. Regisseur Steven R. Monroe nam voor dit vervolg wederom plaats op de regisseursstoel.
Het resultaat is echter geen direct vervolg op de voorganger, maar eigenlijk weer een op zichzelf staande film die weer hetzelfde verhaal verteld. Helemaal hetzelfde verhaal? Nee, er zijn wel een aantal aspecten veranderd.

Deze keer volgen we geen vrouw die ervoor kiest om in een verlaten zomerhuis te gaan zitten, maar een jongedame die het probeert te maken als model in New York. In het begin heb je helemaal nog niet zo het idee dat ze er “helemaal alleen voor staat”.
Ondanks dat ze duidelijk nog niet lang in de stad woont heeft ze wel een bijbaantje en heeft ze wat contact met een jongeman die in hetzelfde gebouw woont.
De Oost Europeanen ontvoeren haar echter naar hun thuisland en vanaf dat moment krijg je wel echt het gevoel dat ze er alleen voor staat. Het vervolg van het verhaal is weer hetzelfde als de voorganger: een gruwelijke wraak op de mensen die haar pijn hebben gedaan.

Jemma Dallender speelt de jonge Katie en doet dit op een naar mijn mening licht overdreven manier. Hierdoor komt ze niet helemaal geloofwaardig over. Maar voor de geloofwaardigheid kan men sowieso maar beter niet naar deze film kijken, want het kan nooit dat een dame van Dallender’s postuur zo sterk kan zijn als dat ze is in deze film.
Yavor Baharov speelt het personage dat alles eigenlijk “in werking zet”. Het personage is zowel griezelig en walgelijk als toch ook wel wat zielig te noemen. Daarom krijg je als kijker bij zijn gruwelijke afrekening ook een dubbel gevoel.

Monroe heeft deze keer wat meer de tijd genomen om echt een verhaal van de film te maken en niet direct over te gaan op het bloedvergieten. Zo volgt hij ook een subplot over een lokale politieman en een priester. De uitwerking is echter niet bijster interessant, waardoor dit helaas wat overbodig aanvoelt.
Het wachten op de wraak van het meisje duurt hierdoor net wat te lang en de speelduur had van mij wel wat ingekort mogen worden.

De wraakacties (iets waar veel van de kijkers deze film voor zullen kijken) zijn creatief en soms behoorlijk bloederig. De CGI ziet er nog best redelijk uit en Monroe heeft duidelijk zijn best gedaan om dit er nog zo realistisch mogelijk uit te laten zien. Zorgt dit ervoor dat je niet ziet dat sommige dingen overduidelijk CGI zijn? Nee, dat helaas niet, maar ik waardeer zijn poging om het zo realistisch mogelijk eruit te laten zien.

I Spit on Your Grave 2 heeft mij niet helemaal kunnen overtuigen, de verkrachtingsscene komt (deels door Dallender’s acteerwerk) niet gruwelijk of misselijkmakend op me over, iets waar Monroe met de voorganger nog wel redelijk in slaagde. Verder is de speelduur voor een film als deze wat te lang en betrapte ik mezelf erop dat ik echt ging uitkijken naar het moment waarop de wraakacties zouden beginnen. Dit laatste is best vermakelijk en creatief, maar het is totaal niet geloofwaardig dat Dallender’s personage dit in haar eentje voor elkaar kreeg.
Een film die makkelijk los van diens voorganger bekeken kan worden, maar als je een film als deze wil zien raad ik toch de voorganger uit 2010 aan.