I Spit on Your Grave

De schrijfster Jennifer Hill (Sarah Butler) vertrekt vanuit de stad naar een huisje in de natuur om in alle rust aan haar boek te kunnen werken. Dit verandert echter al gauw in een nachtmerrie, wanneer een stel lokalen het huisje binnendringen om haar te misbruiken. Jennifer weet te ontkomen en denkt veilig te zijn bij sheriff Storch (Daniel Franzese). Deze sheriff heeft ook wel zin in een ‘pleziertje’ met de meid uit de stad en Jennifer wordt bruut verkracht. Ze weet wederom te ontkomen en besluit de mannen een koekje van eigen deeg te geven en ze zal niet stoppen totdat alle mannen hun prijs betaald hebben voor wat ze haar hebben aangedaan…

Nadat de soortgelijke film The Last House on the Left, van Wes Craven, in een nieuw jasje werd gestoken, was het ook de beurt aan de cultklassieker I Spit on Your Grave. Deze film gooide in die jaren hoge ogen op vanwege het brute onderwerp. Steven R. Monroe kreeg de eer om deze remake te regisseren. Nu zijn de films die op zijn naam staan nogal matig, ik was dan ook benieuwd of hij de geschikte man was voor deze film.

Wat ik vooral leuk vond is dat er in deze film veel classic personages zaten. Een hillbilly sheriff, de oude eigenaar van het huisje, de eigenaar van de benzinepomp en de geestelijk gehandicapte knul zijn allemaal types die in veel films voor lijken te komen. Bij deze film is dit allen niet storend, maar juist erg leuk. Het zorgt soms ook voor wat humor, waardoor de film soms wat minder rauw en zwaar over komt. Dit klinkt weer als een minpunt, maar dat is het eigenlijk niet. Filmkijkers van tegenwoordig zijn volgens mij niet zo heel erg veel meer gewend, dus ik snap de regisseur zeker dat hij ervoor gekozen heeft om wat ‘grappige’ momenten erin te brengen.

De locatie: in en rond een huisje midden in het bos aan een klein meertje is natuurlijk al verschrikkelijk vaak gebruikt. Het heeft bij deze film voor een aantal prachtige en sfeervolle shots gezorgd. Ik blijf een locatie als deze gewoon geweldig vinden voor horrorfilms en dat bewijst deze film weer.

De moorden zijn ingenieus en soms nogal ongeloofwaardig. Het is allemaal wel erg vermakelijk, maar echt geloofwaardig dat een jong en mager vrouwtje dit allemaal alleen voor elkaar krijgt is het gewoon niet. Er zijn mensen die de moorden met die van de Saw-reeks vergelijken. Ondanks de raakvlakken met sommige moorden in de Saw-reeks, vind ik toch dat deze moorden zich wel degelijk weten te onderscheiden. Ik vind het dan ook niet aanvoelen als een soort slechte rip-off, de moorden zijn een tikje ongeloofwaardig, maar goor en gewoon erg vermakelijk.

Een vermakelijke wraakfilm, die volgens mij kwalitatief gezien te vergelijken is met het origineel. Tegenwoordig weten ze niet meer alles zo rauw in beeld te brengen als toen, maar de vermakelijke moorden en leuke oneliners weten dit zeker te compenseren.