Insidious

Josh (Patrick Wilson) en Renai (Rose Byrne) Lambert verhuizen samen met hun zoontjes Foster (Andrew Astor) en Dalton (Ty Simpkins) om weer een nieuwe start te maken. Het noodlot is hen niet gunstig gezind, Dalton valt ongelukkig en komt in een soort coma terecht. Na deze gebeurtenis beginnen er steeds vreemdere zaken in en rond het huis te spelen. Zo word er door een vreemde macht ingebroken en lopen er ineens vreemde mannen rond en in het huis.
De gebeurtenissen worden voor de familie wat teveel, dus besluiten ze weer te verhuizen. In dit huis gebeuren er ook vreemde dingen. De tot wanhoop gedreven Josh en Renai roepen de hulp in van Elise Rainier (Lin Shaye), een soort helderziende, die het huis samen met haar twee ‘ghostbusters’ onderzoekt.
Het blijkt dat zoontje Dalton de vreemde mogelijkheid heeft om in zijn slaap met zijn geest zijn lichaam te verlaten. Helaas trekt dat wel verschillende demonen uit een andere dimensie (die in deze film ‘the Further’ genoemd word) aan, waardoor er dus vreemde gebeurtenissen rondom Dalton plaatsvinden.
Er is nog maar één mogelijke oplossing: iemand met dezelfde gave moet naar ‘the Further’ om Dalton te bevrijden…

De nog maar 34-jarige James Wan heeft met de eerste (en naar mijn mening beste) Saw film, Dead Silence en Death Sentence zijn sporen in de (horror)filmwereld al zeker verdient. Na het geniale eerste deel van de Saw reeks en de tevens interessante film Death Silence, waarin hij van een standaard horrorverhaal een behoorlijk spannende en griezelige film wist te maken, was ik, ondanks dat het verhaal me niet direct aansprak, toch wel nieuwsgierig naar zijn nieuwste werkstuk: Insidious.

De film heeft een erg rustig karakter. De introductie is erg rustig, eigenlijk ademt de film een dusdanige rust uit die ik tot nu toe eigenlijk alleen nog maar bij sommige arthouse films heb gezien. Een erg apart sfeertje af en toe.
James Wan laat met deze film ook goed zien dat hij zeker met de camera om weet te gaan, hij weet voor heel wat mooie en originele shots te zorgen. Door het sterke gebruik van de camera zijn sommige scenes gewoon een genot om naar te kijken.

Naast de rustige, zelfs bijna vredige, passages, heeft de film genoeg spanning en schrikmomenten om de aandacht van de kijker te houden. De schrikmomenten zijn standaard, zoals iemand die plots uit een kast komt, maar wel enorm effectief. Hierbij worden deze scenes ook goed ondersteund door de soundtrack.
Alleen waar Wan bij deze film wel een beetje de fout mee ingaat is dat de film soms te expliciet is. Deze fout maakte hij al bij Dead Silence en helaas herhaalt hij dit bij deze film weer. Zo ziet de demoon die Dalton het meest teistert er gewoon niet uit. Deze zou juist de engste van allemaal moeten zijn, maar is dit totaal niet. Sterker nog, ik vraag me sowieso af waarom Wan deze demoon zo duidelijk in beeld heeft gebracht, want ik vind dat het de geloofwaardigheid (in hoeverre je hiervan kan spreken bij horrorfilms) van de film erg ondermijnt.
Naast deze demoon zijn er nog wat halfmenselijke creaturen die ook behoorlijk duidelijk in beeld komen, maar die wel overtuigend eng zijn, zo vind ik een aantal van de laatste scenes (waarin de creaturen het meest in beeld komen) juist de beste scenes van de film. Jammer dat de mensen van de make-up afdeling het belangrijkste creatuur niet overtuigend hebben kunnen maken.
Gelukkig zijn er voor de rest genoeg overtuigende zaken, zo is het onheilspellende einde ook erg goed in beeld gebracht.

De acteerprestaties zijn ook overtuigend. Ty Simpkins is erg sterk als Dalton en Patrick Wilson en Rose Byrne (die ik nog wel kende als ‘één van die mooie vrouwens’ uit Troy) zetten ook een degelijke acteerprestatie neer. Het was ook leuk om Lin Shaye weer eens in een iets grotere rol te zien. Deze actrice gaat toch ook al heel wat jaartjes mee (zelfs binnen het genre met kleine rollen in Alone in the Dark (1982) en Craven’s Nightmare on Elm Street), maar heeft volgens mij nog maar zelden echt grote rollen gespeeld. In deze film speelt ze nog best een grote rol en hier laat ze zien dat ze best een sterke actrice is.

Mensen die Wan’s Dead Silence goed vonden zullen van deze film ook kunnen genieten. Verder is het een leuke, vermakelijke horrorfilm die misschien niet verschrikkelijk origineel is, maar wel best sterk uitgewerkt is.