Livide

De film begint als een standaard “Haunted Mansion” verhaal. Lucie (Chloé Coulloud) heeft haar eerste stagedag voor huis-aan-huis verpleegkundige. Ze komen bij het laatste adres, een groot landhuis in een bos, wanneer haar stagebegeleidster Wilson (Catherine Jacob) haar waarschuwt om niet naar binnen te gaan.
Koppig en nieuwschierig als ze is, gaat ze toch naar binnen.
Ze treft daar een oude vrouw aan die in een coma op haar bed ligt. De vrouw heet Jessel (Marie-Claude Pietragalla) en ze was ooit een bekende danslerares.
Wilson weet te vertellen dat de vrouw ergens in haar huis nog een schat verborgen heeft. Wanneer Lucie het die avond aan haar vriend William (Félix Moati), weet hij haar over te halen om samen in het huis op zoek te gaan naar de schat.
Hun vriend Ben (Jérémy Kapone) besluit ook mee te gaan en het drietal gaat die avond naar het huis van de oude vrouw.
In plaats van een schat vinden ze een bizar geheim, waardoor ze zichzelf in levensgevaar brengen…

Livide is de tweede film van regisseursduo Alexandre Bustillo en Julien Maury. In 2007 wisten ze horrorliefhebbers over de hele wereld te overtuigen met hun film “À l’intérieur”.
Ik vond die film de beste van de reeks Franse horrorfilms die de laatste jaren op de markt werden gebracht en één van de betere horrorfilms van de laatste jaren. De verwachtingen waren dus hoog toen ik begon aan deze film.

De eerste helft van de film is standaard, maar zeker niet slecht. Na een korte introductie gaat het eerder genoemde drietal het huis binnen, wat reden is voor een aantal standaard, maar effectieve schrikmomenten. Wat direct al opvalt is dat de makers erg veel gebruik maken van de soundtrack: een aantal klassieke composities die erg goed bij de stijl van het huis waar men zich in bevind past.

Het acteerwerk is best goed voor een onbekende cast als deze. Chloé Coulloud speelt de hoofdrol overtuigend en heeft een erg schattige en bijna verlegen uitstraling, terwijl haar personage helemaal niet zo verlegen is. De overige castleden doen het ook niet slecht en we zien Béatrice Dalle, de gestoorde vrouw uit À l’intérieur, ook nog even voorbij komen als Lucie’s moeder.
Dit is trouwens niet de enige knipoog naar deze film. Zo is er ook een scene waarin Ben in het landhuis een roestige schaar oppakt die verdacht veel lijkt op de schaar die gebruikt is in À l’intérieur.

Wat mijn beoordeling van de film naar beneden heeft gehaald is het tweede gedeelte van de film. Als kijker verwacht je duidelijkheid te krijgen over het geheim van de oude vrouw. Echter neemt het verhaal hier de ene bizarre wending na de andere en lijkt de laatste helft van de film eerder op een vreemde fantasy film dan een horrorfilm. Nu had ik deze ommezwaai helemaal niet verkeerd gevonden, maar dan had er wel wat meer uitleg bij gegeven mogen worden. Nu krijgt de kijker een aantal vreemde scenes voorgeschoteld, waarvan de achterliggende betekenis niet te achterhalen valt.
Gelukkig wordt de kijker in deze helft van de film wel getrakteerd op wat uitstekende gore effecten, maar dit heeft natuurlijk geen invloed op het erg verwarrende einde.

Al met al is het best een redelijke film. Kijkers kunnen het als een uitdaging zien om de bedoeling van deze film te ontrafelen. Helaas is mij dit niet gelukt, waardoor ik nog met een boel vraagtekens zit, maar kwalitatief gezien is het best een aardige film.