Maniac

Anna (Nora Arnezeder) is een fotografe die zich vooral bezighoud met het fotograferen van mannequins. Zo ontmoet ze Frank (Elijah Wood), een zonderlinge man met een mannequin reparatiewinkel. Ze vraagt hem om haar met haar tentoonstelling te helpen en Frank stemt hiermee toe.
Ondertussen maakt een psychopaat de straten voor jonge en aantrekkelijke vrouwen onveilig. Anna begint mede hierdoor te beseffen dat Frank misschien niet helemaal te vertrouwen is.

Toen er bekend werd gemaakt dat Franck Khalfoun (P2) de remake van Maniac (1980) zou regisseren kreeg dit wisselende reacties. Ook ik was een beetje huiverig voor deze remake, omdat ik een liefhebber ben van het origineel. Persoonlijk vind ik de originele Maniac een hoogtepunt uit het jaren ’80 slashergenre en hebben de slasher remakes uit het verleden bewezen dat het moeilijk is om het origineel te overtreffen. Zelfs als de originele slasher ook geen hoogstaand werk was, zoals Prom Night.

Khalfoun weet echter te bewijzen dat men zeker een degelijke remake kan maken, zolang men zelf ook maar creatief blijft en de juiste mensen weet te krijgen voor de rollen.
Zo zal niet iedereen de keuze van Elijah Wood als Frank (in het origineel gespeeld door wijlen Joe Spinell) kunnen waarderen. Ik moet zeggen dat ik positief verrast werd door de rol die de door Lord of the Rings bekend geworden acteur hier neer wist te zetten. Hij weet de krankzinnigheid van het personage goed en overtuigend over te laten komen. Verder lijkt de chemie met Nora Arnezeder best goed. Ook zij zet een sterke rol neer.

De film houd in de grote lijnen de verhaallijn van het origineel aan, maar Khalfoun heeft ook de vrijheid genomen om zelf wat dingen toe te voegen. Zo is de toevoeging van de mannequin winkel nieuw en ik moet zeggen dat het een goede keuze was, want de set ziet er interessant en soms best griezelig uit.
Verder weet Khalfoun met zijn camerawerk het POV concept naar een wat uitgebreider niveau te tillen. Voor zover ik weet is nog nooit het POV filmen zo vaak gebruikt als in deze film. We zien ruim de helft van de film door de ogen van Frank en dat is toch wel uniek te noemen.
Door het vele POV filmen valt het ook wel op dat Khalfoun hier en daar een inschattingsfout heeft gemaakt, maar echt heel erg veel stoort dit niet.

Ik vind het dan weer wat minder dat ze de verhaallijn wel erg toespitsen op de relatie tussen Anna en Frank. De horror valt hierdoor soms wat meer tegen de achtergrond weg en ik had liever een nog uitgebreidere kijk gekregen in de zieke geest van Frank. Dit is natuurlijk puur persoonlijk, lang niet alle kijkers zullen zich aan deze keuze storen.
Door de keuze in de verhaallijn en de muziek, die voornamelijk uit ambient geluiden met synthesizers lijkt te bestaan, heeft de film soms wel wat weg van een arthouse film. Voor zover ‘de arthouse film’ als een genre gezien kan worden (omdat de verschillen soms enorm lijken te zijn).

Wat ik ook wel erg tof vond was dat Khalfoun niet weg is voor wat gore. De gore werd voornamelijk met de computer gemaakt, maar door de manier waarop het in beeld is gebracht stoort dit eigenlijk niet heel erg veel. Sommige moorden worden zeer expliciet in beeld gebracht en zullen de gore liefhebbers zeker tevreden kunnen stellen. Ik ben benieuwd hoe het vele expliciete geweld richting vrouwen in de aarde zal vallen bij de (geëmancipeerde) vrouwelijke kijkers.

Khalfoun’s Maniac is net zoals het origineel een film die sommige mensen verschrikkelijk zullen vinden en andere mensen juist geweldig zullen vinden. Als liefhebber van het origineel moet ik toegeven dat ik Khalfoun’s Maniac net iets minder vind, maar het scheelt niet heel erg veel.
Een mooi visitekaartje van Franck Khalfoun en ik hoop dat we in de toekomst meer genrefilms van hem kunnen verwachten.