My Little Eye

Vijf jonge mensen worden met behulp van het vooruitzicht op ??n miljoen dollar overgehaald zes maanden in een afgelegen huis door te brengen. De woning is voorzien van tientallen camera?s die dag? en nacht alles registreren en waarvan de beelden worden verspreid middels een website. Klinkt bekend? Inderdaad, dit is alweer een versie van de inmiddels uitgemolken Big Brother franchise. De regels zijn simpel maar wel ietsje venijniger dan gebruikelijk. De jongelui, Emma, Matt, Danny, Charlie en Rex mogen alleen overdag naar buiten en zijn voor hun dagelijkse kostje aangewezen op de geheimzinnige pakketjes die zo nu en dan ?s nachts afgeleverd worden. Geen pakje, geen eten: zo simpel is het. Als ??n van hen het huis verlaat of de regels overtreedt gaat het feest niet door en zal niemand geld ontvangen. ?t is allemaal geen pretje maar je moet er iets voor over hebben om in de spotlights te staan en kans te maken op een fortuin?

Een film gebaseerd op reality-shows als Big Brother? Het idee is weliswaar angstaanjagend maar op een verkeerde manier. Wie weleens naar zo?n programma gekeken heeft weet dat de bewoners van het huis, de deelnemers, zich vrijwel de hele dag vervelen, dodelijk saaie gesprekken voeren en door de makers bezig gehouden moeten worden, meestal met lullige spelletjes. Wat in eerste instantie een aanlokkelijk concept leek voor de voyeurs onder ons was uiteindelijk net zo spannend als gras zien groeien. Met dit in gedachten is het logisch als de kijker zich met enige argwaan voor ?My Little Eye? op de bank installeert.

De intro is geinig en spottend als de deelnemers worden voorgesteld en zij zich onsterfelijk belachelijk maken door met dollartekens in de ogen hun motivatie uit de doeken te doen: voor de uitdaging en om zichzelf te leren kennen? Daarna lijkt het relatief lang toch helemaal verkeerd te gaan als we de verveelde personages weinig spannends zien doen: saaie gesprekken, eten, slapen, vegeteren. Bekende beelden. Wat echter ook meteen opvalt is de inventieve manier waarop Evans een en ander in beeld brengt, hij maakt van de kijker een gluurder, iemand die thuis naar de webcast zit te kijken. Splitscreen, nachtopnamen met de bekende groene waas, camera?s die zachtjes zoemend focussen en de actie volgen, personages die zich op enkele momenten rechtstreeks tot de kijker richten: het klinkt behoorlijk knullig maar Evans lijkt precies de juiste snaar te treffen en na verloop van tijd groeit de betrokkenheid bij de verwikkelingen.

En gelukkig schakelt ?My Little Eye? na de inleidende slaapverwekkende perikelen, die een beetje teveel doen denken aan de Big Brother TV programma?s, enkele versnellingen hoger. Door een aantal verrassende gebeurtenissen in het huis neemt het onderlinge wantrouwen snel toe en begint pure paranoia de sfeer te bepalen. De deelnemers worden gemanipuleerd met behulp van de onaangename psychologische spelletjes van de producenten van het programma, eerst door simpelweg de toelevering van voedsel stil te leggen, maar al snel krijgen de pesterijtjes een persoonlijk tintje. De jongelui lijken zo een speelbal te worden van een stel meedogenloze ondernemers die enkel en alleen uit zijn op financieel gewin en daar alles voor willen doen? Evans heeft een aantal aardige verrassingen en geslaagde schokmomentjes voor de kijker in petto waarbij hij bovendien optimaal gebruik maakt van de voyeuristische setting. ?My Little Eye? zo zwak en weinig hoopvol begonnen groeit op die manier toch nog uit tot een spannende en op enkele momenten angstaanjagende film. Het lage budget betekende dat de vijf belangrijkste personages worden neergezet door relatief onbekende acteurs, maar dat pakt goed uit. De basis voor de geloofwaardigheid van het groepje alledaagse, van de straat geplukte tieners is meteen aanwezig en de acteurs en actrices completeren het beeld door hun rollen effectief en naturel in te vullen.

Na enkele door critici goed ontvangen maar financieel weinig succesvolle films was dit het ?maken-of-breken? project voor regisseur Evans. Het zag er in eerste instantie somber uit: geen enkele maatschappij wilde de film uitbrengen en een roemloos ?direct-op-video? lot lag in het verschiet. Gelukkig voor hem stapte Momentum in en kon de rolprent (weliswaar op beperkte schaal) gaan circuleren. ?My Little Eye?, redelijk origineel qua idee en uitvoering maar niet helemaal in balans, redde zo toch nog de carri?re van Evans en verdient zeker ook de aandacht van de horrorliefhebber. Als de weg richting de sombere en pessimistische finale eenmaal is ingezet neemt de suspense gestaag toe en wordt de kijker getrakteerd op enkele krachtige, ijzingwekkende momenten. Voer voor voyeurs.