Near Dark

Near Dark is geregisseerd door Kathryn Bigelow. Je kent haar waarschijnlijk als regisseur van Point Break (1991) en The Hurt Locker (2008). In 1987 regisseerde ze echter iets totaal anders dan de 2 eerder genoemde films. Near Dark is namelijk een vampierfilm. Het moet gezegd worden, het is geen standaard vampierfilm.

Caleb wordt per ongeluk gebeten door May die hij een lift gaf. Hij ondergaat een vreemde transformatie en wordt gedwongen zich aan te sluiten bij een groep rondtrekkende zwervers (inclusief May). Dit zijn echter geen gewone zwervers. Ze trekken ‘s nachts rond om mensen te vermoorden. Vervolgens drinken ze het bloed uit het slachtoffer z’n nek om zichzelf te voeden.

Voor een vampierfilm is dit natuurlijk vrij standaard. Echter zijn er een paar punten waarop Near Dark zich onderscheidt van de doorsnee vampierfilm. Zo hebben de vampieren geen rare uit de kluiten gewassen hoektanden en worden er in de film geen houten kruizen of knoflook bij gehaald om ze tegen te houden.

De vampiers in deze film kunnen vrijwel overal tegen. Hoe vaak je ze ook schiet. Ze voelen er niks van. Echter is het zonlicht dodelijk voor ze. Overdag trekken ze zich dus ook terug in een motelkamertje met de gordijnen dicht.

Opvallende pluspunten voor deze film zijn ten eerste het goede acteerwerk van Adrian Pasdar en zeker van Lance Henriksen. Het sfeertje is vaak lekker donker maar maakt af en toe ook plaats voor wat (donkere) humor. Ook de setting in het stoffige landschap werkt lekker mee aan de sfeer. De effecten wanneer de vampiers in aanraking komen met het zonlicht zien er leuk uit en zijn tot op de dag van vandaag nog een voldoende waard. Echter kent de film op één a twee scene’s te weinig indrukwekkende momenten. Het glijd allemaal een beetje voort met weinig hoogtepunten. Dat is jammer want daardoor wordt het af en toe een beetje saai.
De soundtrack van Tangerine Dream is dan wel weer erg goed en kon ik vaak van genieten. Al met al is het een zeer degelijke vampierfilm (dat sowieso al niet m’n favoriete sub-genre is) die helaas te weinig hoogtepunten kent om volledig te kunnen blijven boeien.