Not Quite Hollywood: The Wild, Untold Story of Ozploitation!

Australië: het land van woestijnen, kangoeroes en… exploitation films??? Jazeker! Deze documentaire neemt ons mee naar de politiek incorrecte jaren ’70 en ’80 waarin er honderden Australische films gemaakt waarvan zelfs tegenwoordig menig mens nog verbaast over zal zijn. Sex, bloed en geweld? Hoe gestoorder hoe beter dachten de Australische filmmakers destijds… Welkom in de wereld van Ozploitation! Noem eens een een Australische film op: Mad Max! Ja, maar ken je er nog? Nou… nee. Dat is iets dat de meeste mensen zullen denken als ze moeten denken aan Australische films. Deze films zijn vooral tegenwoordig allemaal vergeten, maar Mark Hartley besloot hier verandering in te brengen met deze documentaire die volledig gewijd is aan de exploitation cinema van Australië.
De documentaire besteed aandacht aan drie zeer verschillende aspecten van de Australische exploitation cinema. Het begint met de seksueel getinte comedy’s, zoals Stork (1971) en Alvin Purple (1973). Ik werd geïntroduceerd met een voor mij compleet onbekende filmwereld. De meeste films uit deze lichting lijken behoorlijk vooruit op hun tijd te zijn, aangezien er behoorlijk veel open uitingen van seksueel gedrag in te zien is. De tieten en andere ontblote lichaamsdelen vliegen je tenminste om de oren in de fragmenten. Er worden veel filmmakers, acteurs/actrices en producers aan het woord gelaten. Erg leuke interviews, waarin sommigen met een lichte schaamte over hun films vertellen, terwijl anderen vol trots vertellen dat ze eigenlijk gewoon pervers zijn. Wat iedereen gemeen heeft is dat ze er allemaal nog verchrikkelijk enthousiast over zijn. Dit werkt zeer aanstekelijk en zorgt voor leuk kijkplezier. Goed, na al deze ‘naakte’ waarheden komt dan ons favoriete genre aan bod. Ineens zien we Quentin Tarantino in beeld verschijnen die wild enthousiast begint te vertellen over hoe hij door de film Patrick (1978) inspiratie kreeg voor één van de scenes uit Kill Bill. Tarantino lijkt zo’n beetje alle obscure Australische horrorfilms te hebben gezien en in zijn interviews komt duidelijk zijn liefde voor deze films naar voren. Ik dacht behoorlijk wat horrorfilms te kennen, maar ook bij dit gedeelte van de documentaire bleek dus dat ik geen enkele titel kende. Ik wist dan wel van het bestaan van Howling III: The Marsupials (1987), maar deze heb ik ook nog nooit gezien. Regisseurs, producers en castleden weten de kijker weer enorm enthousiast te maken. Zo heb ik zeer veel zin gekregen om eerder genoemde Patrick, of Roadgames (1981), of Next of Kin (1981), of Razorback (1984) en ja, zelfs The Howling III zo snel mogelijk eens te bekijken. En dan, last but not least, worden de over-the-top, soms keiharde Australische actiefilms besproken. We beginnen met wederom een razend enthousiaste Quentin Tarantino die verteld over zijn meest favoriete scene uit Stone (1974). In dit gedeelte van de documentaire kwam dan eindelijk een film voorbij die ik gezien had (Mad Max, 1979) en het was zeer interessant om eens wat meer te weten te komen over deze film. De actiefilms die ter sprake komen zijn voor de gore hounds onder ons waarschijnlijk wel interessant, aangezien sommige films meer bloed en gore leken te bevatten dan de eerder besproken horrorfilms. rnEen documentaire vol met prettig gestoorde films voor prettig gestoorde mensen. Iedere Exploitation liefhebber kan zijn lippen aflikken bij deze documentaire. Een documentaire die zeker de moeite van het bekijken waard is!