Orphanage, The

Guillermo del Toro zal voor de meeste lezers hier een vrij bekende naam zijn. Hij regisseerde enkele sterke horrorfilms in de jaren ’90, zoals Cronos (1993), The Devil’s Backbone (2001) en Pan’s Labyrinth (2006). De afgelopen tijd houdt deze meneer del Toro zich echter meer bezig met het produceren van films. Zo heeft hij in de toekomst nog de nieuwe Alejandro González Iñárittu (“Biutiful”) en de nieuwe Mick Garris (“Bag of Bones”) op het programma staan.

In 2007 vond er echter een samenwerking plaats met het regisseertalent Juan Antonio Bayona en daaruit kwam de film El Orfanato tot stand. De film werd overladen met goede kritieken en hij won volgens IMDb al 31 prijzen (34 nominaties). Zou deze film dan net zo goed zijn als del Toro’s eigen Pan’s Labyrinth van een jaar eerder? Ik ging er met open ogen voor zitten en heb mijzelf mee laten slepen.

Wat allereerst opvalt is dat de invloed van del Toro redelijk beperkt is gebleven. El Orfanato voelt wel enigszins hetzelfde aan als del Toro’s films maar is toch echt wezenlijk anders gemaakt. Het grote verschil is dat bijvoorbeeld Pan’s Labyrinth wél verfrissend en vernieuwend was, terwijl El Orfanato wat mij betreft net iets te veel op veilig speelt, zowel qua uitwerking als qua verhaal.

De film gaat over het stel Carlos en Laura en hun zoontje Simón. Ze wonen met zijn drieën in een oud weeshuis waar Laura is opgegroeid, met het plan er ooit zelf ook een weeshuis van te maken. Simón gedraagt zich echter al een tijdje vreemd en brengt veel tijd door met zijn denkbeeldige vriendjes. Als Simón op een dag echter verdwijnt, weet Laura niet meer zo zeker of deze vriendjes wel echt denkbeeldig waren. Ze probeert met hen in contact te komen in de hoop haar zoon terug te vinden.

Het verhaal vond ik dus al vrij standaard. Denkbeeldige vriendjes die toch enger blijken te zijn dan we dachten, vreemde maskers, oude vrouwtjes: we hebben het allemaal al wel eens eerder gezien. Ook het einde van de film was hopeloos zoetsappig en cliché. De film voelt gedurende de hele speeltijd een beetje mak aan en durft nergens echt risico’s te nemen. Dat is jammer, want hierdoor wordt de film zelden echt spannend en dat is toch eigenlijk wel een vereiste voor een film met dit thema.

Wat over blijft is een degelijk gemaakte film die er werkelijk fantastisch uitziet. De sfeer in de film vond ik ook vrij sterk, net als de setting in het oude weeshuis. Al met al was ik dus niet zo aangenaam verrast als ik had gehoopt maar heb ik toch een redelijk leuke film gezien die nergens verveelt maar naar mijn smaak net iets te weinig risico’s durft te nemen.

Met dank aan A-Film Entertaintment!