REC

Rec gaat over een tv presentatrice, Angela, en een cameraman, Pablo, die voor een nachtprogramma een avond filmen in een brandweerkazerne. Als de brandweerlieden een oproep krijgen mogen Angela en Pablo mee om te filmen. De brandweerlieden vertrekken naar een flat waar een gillende vrouw is gehoord in een van de appartementen. Bij de flat aangekomen treffen ze daar de politie al aan en breken de brandweermannen de deur in van het appartement van de vrouw. De oude vrouw die ze daar aantreffen is compleet overstuur en hard aan het gillen en huilen. Als een van de brandweerlieden te dichtbij komt valt ze hem aan en bijt ze hem. Als een aantal brandweermannen weer naar de ingang van de flat lopen om een ambulance op te roepen blijkt dat de flat afgesloten is door de politie. Er kan niemand meer in of uit. Er wordt wel door de deur geschreeuw door een van de politiemannen aan de buitenkant dat het gebouw vanaf nu in quarantaine is en dat er niemand uit mag.

We zien alle gebeurtenissen in de film door de camera van Pablo, zoals gebruikt in bijvoorbeeld ‘The Blair witch project’,…. maar dan veel en veel beter. Vanaf het moment dat iedereen in het flatgebouw is tot aan de credits, zit je op het puntje van je stoel. De actie komt maar en komt maar, en geeft je werkelijk geen enkel moment om op adem te komen, en dat is misschien wel de grote kracht van deze film. Je zit er middenin en je hebt geen tijd om te bedenken wat er in godsnaam allemaal gebeurt en hoe je er weer uit komt (trouwens, dat is ook meteen waar de film verschilt met de amerikaanse remake ‘quarantine’, daar heb je af en toe van die ‘praat momenten’ wat gaan we doen, waar gaan we heen, hoe kan dit blablabla). Elke actie van de hoofdpersonen is daarom ook onmiddellijk vergefelijk. Hoe vaak roepen we wel niet naar het scherm ‘niet die kant op’ ‘doe het licht dan aan’ en ‘pak je pistool’? Bij deze film niet in ieder geval,
zij rennen en jij rent mee, in volle overtuiging.

Dat wil niet zeggen dat er niet een en ander uitgelegd wordt tijdens de film, en dit is ook niet een soort zinloze actiefilm of een horror met van die eindeloze achtervolgingsscènes waarbij je op een gegeven moment denkt van ‘nou pak ‘r nou maar dan hebben we dat gehad’. Durf ik deze film geniaal te noemen? Ja dat durf ik. Het einde was ook fantastisch, hoewel de meningen daarover erg verschillen. Het deed voor mij wat veel andere horrorfilms niet voor elkaar krijgen; het was eng, ik hield af en toe mijn adem in, bij sommige schrikeffecten stond mn hart stil en ik wilde sommige stukken door mn vingers heen kijken.