The Thing

Met The Thing probeert de Nederlander Matthijs van Heijningen jr. in de voetstappen te treden van John Carpenter.

In The Thing ontdekt een groep Noorse wetenschappers op Antarctica een in het ijs bevroren buitenaardse levensvorm.
Vooraanstaand paleontoloog Kate Lloyd (Mary Elizabeth Winstead) wordt ingevlogen om de vondst te onderzoeken.
Niet lang na haar aankomst blijkt het inmiddels uitgegraven wezen onverwacht nog in leven. Het ontsnapt uit het blok ijs. Weldra ontdekken Kate en de rest van het team dat deze alien niet alleen moordlustig is, maar ook elke gewenste vorm kan imiteren. Niemand is meer te vertrouwen, want iedereen kan stiekem de alien zijn…

The Thing is een prequel op Carpenter’s klassieke sci-fi/horrorfilm uit 1982. Alles wat gebeurt, speelt zich dus vlak vóór de gebeurtenissen in die film af.
Wie de film van Carpenter kent, zal dus eindelijk antwoord krijgen op de vraag wat er is gebeurd met het andere kamp, en wáár die hond uit het begin van die film vandaan kwam.
Overigens was John Carpenter’s The Thing ook al niet de eerste verfilming van dit verhaal; in 1951 al verscheen de film The Thing From Another World. En het bronmateriaal van al deze films is weer een verhaal: Who Goes There? van de invloedrijke science fiction auteur John W. Campell.
Maar terug naar het heden. Regisseur van deze nieuwe The Thing is dus Matthijs van Heijningen jr., zoon van filmproducent Matthijs van Heijningen.
Van Heijningen jr. maakte de overstap van reclamefilmpjes regisseren in Nederland naar een carrière in Hollywood. Een gewaagde stap, maar het leverde hem dus al succes op. Met The Thing mocht hij zijn eerste speelfilm maken.

Ondanks dat het dus een prequel betreft lijkt The Thing 2011 erg veel op The Thing 1982. Bepaalde scènes zijn bijna precies hetzelfde, of alleen op details wat aangepast. Zo is de scène waarin door middel van een test getracht wordt te ontdekken wie eigenlijk een alien is, eigenlijk alleen de manier van testen veranderd.
Belangrijk onderdeel aan John Carpenter’s film was de overheersende sfeer van paranoia. Voortdurend werd je als kijker uitgedaagd zelf na te denken over wie op welk moment het monster, the thing, was. In deze prequel probeert men die sfeer na te bootsen, alleen is dat minder goed geslaagd. De film mist het vernuft dat Carpenter’s film wel had en bovendien volgen de gebeurtenissen elkaar iets te snel op waardoor je als kijker minder de tijd hebt om over deze prangende vraag na te denken. En dat is jammer.
In zijn The Thing kiest van Heijningen jr. in tegenstelling tot Carpenter voor een vrouwelijk hoofdpersonage, mede als ode aan Ellen Ripley uit Alien.
Mary Elisabeth Winstead is een mooie meid maar mist de krachtige uitstraling van Sigourney Weaver. Ook is ze wat jong en acteert ze wat vlak voor haar rol.
Ondanks dat The Thing 2011 dus mankementen heeft, is het als op zichzelf staande film lang niet slecht.
Klein detail, maar wel een pluspunt is dat de Noorse karakters echt door Noren gespeeld worden en dus ook de taal spreken. Te vaak spreken buitenlanders in Amerikaanse films gewoon Engels met een raar accent.
Het monster, hoewel iets te vaak in beeld, ziet er in zijn vele verschillende vormen goed uit.
Met enkele goed geplaatste schrikmomenten en spannende scènes wordt de sfeer er goed ingehouden.
En de sneeuwwitte omgeving blijft een prachtige achtergrond voor een vaak bloedrood gekleurde horrorfilm.
The Thing 2011 weet de slimheid en de spanning van The Thing 1982 niet te evenaren. Maar wie dat kan vergeten, ziet gewoon een heel degelijke en met liefde gemaakte horrorfilm.