They Live

Bouwvakker zoekt werk. Vindt werk. Raakt bevriend met een collega die hem thuis (een soort sigeunerkamp) uitnodigt. Ontdekt dat er rare dingen gebeuren in het kerkje tegenover het kamp en vindt een zonnebril waarmee hij aliens kan zien. En dat allemaal in 24 uur.

They Live is bepaald niet Carpenter’s beste film. Streker nog. De film bewijst dat Carpenter met Halloween, The thing en Christine gewoon mazzel heeft gehad.

Als ik de film een jaartal zou moeten geven zou ik zeggen 1975. Met name door de huis tuin en keuken special effects. maar nee hoor hij is uit het einde der jaren 80. De hele film hangt aan elkaar met onlogisch op elkaar volgende scenes. Af en toe gaat de onlogica zelfs zover dat ik me afvroeg of ik naar een “Argento” zat te kijken (die ik overigens zeer waardeer). Maar daar waar bij Argento de onlogica de film niets te kort doet is het hier ronduit belachelijk. Waarom onze held bijvoorbeeld een bank binnenloopt en om zich heen begint te schieten is totaal niet duidleijk. Het slaat ook nergens op. En waarom is heldin Thompson eerst vijandig, daarna een medestander om uiteindelijk weer de “badgirl” uit te hangen? Geen idee. En dan nog, in het midden van de film, een tot vervelends toe lange straat gevechtscene die werkelijk niets aan de film toe voegt.

En dan hebben we nog de muziek. De hele film door hetzelfde deuntje. Bij Halloween werkte dat, hier niet, al tijdens de openingsscene ben je er zat van.

Niet kijken dus? Niks ervan! WEL KIJKEN!! Het is en blijft een Carpenter. En het blijft lollig en de hele film is van begin tot einde toe buitengewoon komisch en vermakelijk. Mede dankzij alle tekortkomingen.