V/H/S

Iedereen herinnert zich vast nog de oude getrouwe VHS tapes, de zwarte cassettes met ruisend beeld en soms onvast beeld. Voor de komst van DVD was het beste manier om iets op te nemen. Dit varieerde van films tot meer persoonlijke beelden. Maar hoever zou je gaan om een welbepaalde videotape te bemachtigen en vooral wat is de inhoud van deze tape dat je een groepje criminele zou inhuren om in te breken en het te stelen. Dat is het raadsel die V/H/S ons voorlegt, een filmproject van 9 verschillende regisseurs. De film werd bij de release gehyped als de nieuwe Paranormal Activity door de Found Footage stijl van de film. Is deze film de hype waard of was 9 regisseurs toch te veel?

The only thing we had to do, is steal this one VHS-tape…
Een groepje straatcriminelen met een voorliefde voor het molesteren van vrouwen en vergaande vandalisme. Al deze capriolen nemen ze op met een handcamera om de beelden te verkopen aan clandestiene pornosites of te houden als aandenken aan hun daden. Maar dan krijgen ze de kans van hun leven: ze krijgen veel geld aangeboden om het stelen van een VHS tape. Hun opdracht ondervindt plotse complicaties wanneer ze ontdekken dat de vermoedelijke eigenaar van de VHS dood is. Al snel besluiten ze het lijk te negeren en verder te zoeken naar de VHS tape. Dan ontdekken ze een nieuw probleem. De man bleek een verzamelaar te zijn en heeft een grote collectie VHS tapes te hebben. Dan rijst er natuurlijk de vraag, welke tape moeten ze stelen. In de hoop een aanwijzing te vinden beginnen ze de tapes te bekijken…

Het verhaal wordt verteld vanuit het point of view van de inbrekers, degene die de camera hanteert en hun avontuur opnemend. De videotapes zijn op found footage tapes en vertellen over vreemde en bloederige gebeurtenissen. In essentie zijn het horror kortverhalen en dat verklaart ook hoe je met 9 regisseurs maakt. Elke regisseur heeft één van de shorts gemaakt met uitzondering van het kwartet Radio Silence die met hun vieren één tape voor hun rekening namen en Adam Wingard die het hoofdverhaal regisseerde. De verhalen op tapes zijn origineel en geweldig om te zien. De filmen belichten verschillende facetten van het horrorgenre en zijn voornamelijk gebaseerd op prachtige concepten die moeilijk 90 minuten zouden kunnen vullen zonder ze Shymalansgewijs naar de zak te helpen. Het was inderdaad een verstandige keuze om ze als kortverhalen te behouden.

You’re all gonna fuckin’ die up here…
De film combineert bloederige scènes met suspensie en is in van de weinige films van de recente jaren die hier zo wonderlijk in slaagt! De trailers beloofde dat de ene tape nog gruwelijker was dan de vorige en daar valt wel iets over te zeggen. Mutilatiescènes zijn gering en inslag en de zeldzame off-screen moorden zijn bloederig genoeg om te stellen dat het voor sommige kijkers beter is om het inderdaad niet te zien hoe het gebeurde. Het belangrijkste aspect van deze moordscènes is dat ze een zeker doel dienen en hoe gruwelijk ze ook zijn, nooit over de top aanvoelen door degene die de moord uitvoert, opnieuw een zeldzame kwaliteit voor recente horrorfilms.

Het suspensegehalte wordt mooi op peil gehouden door achterhouden van informatie in de tapes en subtiele veranderingen in de achtergrond tussen het wisselen van de tapes. Gedurende de film zijn er verschillende momenten dat je haast onbewust op het puntje van je stoel gaat zitten. Dit is vaak gedaan met behulp van een zeer simpele truc: het gebruik van de duisternis. Zowel in de tapes als in het hoofdverhaal wordt deze duisternis gebruikt om extra sfeer te creëren. Het helpt om bepaalde details minder zichtbaar te maken zodat we als kijker beginnen twijfelen of al dan niet iets ongewoon hebben gezien. Duisternis is de beste vriend van een horrorregisseur en dat heeft dit negental zeer goed begrepen.

Did you erase the tape?
De personages in de film zijn zeer gevarieerd gezien de verschillende tapes en qua beslissingsneming is de ene tape beter dan de ander. De personages zijn onze criminelen, collegestudenten met een libido die nefaste gevolgen schijnt te hebben voor hun gezondheid, een getrouwd stel op een tweede huwelijksreis, een studente die vreemde geluiden waarneemt in haar appartement, een groep kampeerders en een groep vrienden op weg naar een Halloweenfeestje. Gezien de aard van gebeurtenissen is het moeilijk om te oordelen over de beslissingsfouten die gemaakt zijn door de personages. Het gedrag van de een is wel nobeler te noemen dan de ander, waardoor het makkelijker is om sympathie te voelen voor de ene dan voor de andere. Voornamelijk voor de collegestudenten is het moeilijk om echt sympathie te voelen, gezien hun plan om een pornofilm te draaien met de meisjes die ze hadden ontmoet, dit zonder hun toestemming of medeweten. Hoe lager de moraal, des te minder meeleven je verdient. Maar gelukkig is dit eerder uitzondering dan de regel in deze flick. De rest van personages zijn over het algemeen wel aangenaam of in het slechtste geval gewoon onwetend.

Ik heb maar een kleine opmerking over de personages, eigenlijk over de vrouwelijke personages. Gedurende de film zijn er veel verschillende vrouwelijke personages waarbij vrijwillig of onvrijwillig de borsten worden ontbloot. Ik ben niet preuts maar je moet ook niet overdrijven in die dingen, zou ik zo zeggen, zeker aangezien er verschillende geen enkel doel dienden. Het verpest de film niet maar het is mogelijk dat feministische horrorliefhebsters (geen idee of die er zijn) deze film hiervoor links zouden laten liggen.

Conclusie:
De film werd geproduceerd onder leiding van onder andere horrorsite Bloody Disgusting en dat blijkt zijn vruchten te hebben afgeworpen. Dit was een geweldige ervaring en ik heb maar een echte opmerking bij deze film. De onbeantwoorde vraag van: welke tape moesten ze hebben? Als kijker kan je er enkel naar gissen en zelf heb ik ook een paar ideetjes maar ik het antwoord toch liever in de film zelf gezien in plaats van een beroep te moeten doen op mijn eigen fantasie. Maar goed, dat terzijde, dit blijft een van de beste horrorfilms van de laatste jaren, Horrorfilm van het Jaar (van 2012) als je mij vraagt. Een echte aanrader voor iedereen met een voorliefde voor kortverhalen en horrorfans in het algemeen. Ik kijk al uit naar de sequel, aangekondigd voor eind dit jaar, dacht ik met de hoop dat geen voorbeeld neemt aan Paranormal Activity (een mijlpaal in de horrorgeschiedenis met een reeks sequels die vooral de horror van kapitalisme toont en hoe deze goede ideeën uitmelkt tot de laatste druppel zonder respect voor het bronmateriaal!) Het te open einde weerhoud mij er van de film een perfecte score te geven dus wordt het een 9 op 10.