Ward, The

1966. Kristen, een jonge vrouw met geheugenverlies wordt door de politie opgepakt terwijl ze net een boerderij in brand heeft gestoken. Ze wordt daarom naar een inrichting gebracht waar ze op een gesloten afdeling terecht komt met vier andere “lotgenoten”. Al snel komt ze erachter dat er iets niets pluis is in de gangen en krijgt ze het vermoeden dat haar mede-patiënten er meer vanaf weten. Als er slachtoffers vallen realiseert Kristen dat ontsnappen de enige kans op overleven is.

Neem een kom met Japanse horror, doe er een flinke scheut 70’s horror bij en maak het af met een wolkje One Flew Over The Cuckoo’s Nest en je hebt The Ward.
Oudgediende John Carpenter laat zien dat hij het regisseursvak nog niet helemaal verleerd is zoals dat wel het geval lijkt te zijn bij collega’s Romero en Argento.

Na een sfeervolle openingscene komen de begintitels en die laten een mooie montage van oude foto’s zien met behandelingen van psychiatrische patienten die vervolgens in scherven uit elkaar vallen. Dat begin belooft veel goeds voor het vervolg. Helaas is de film niet het meesterwerk geworden waarop menigeen gehoopt heeft. Laten we het er maar op houden dat Carpenter nog een beetje roestig is, zijn laatste speelfilm (Ghosts Of Mars) is alweer bijna 10 jaar oud. Ook werd het script niet door hemzelf geschreven, maar door Michael en Shawn Rasmussen… De broers hebben wel kennis van horrorfilms, want ze halen bijna alle horrorclichés tevoorschijn: een gesloten afdeling van een gekkenhuis, strenge dokters en zusters, de stoere chick, de nymfomane en het stille, kinderlijke meisje. En de twist hebben we al eens eerder gezien in films uit 2003 en 2010. En hoe kunnen de heren nu een douchescene met alleen dames zo goed als oninteressant maken? Inderdaad, ook hier is het script het grootste minpunt van de film.

De film bevat wel de nodige schrikmomenten en enkele aardige “gore” momenten van special effects veterenanen Greg Nicotero en Howard Berger. Helaas is het uiterlijk van de “badgirl” vrij standaard en niet eng, het had wat mij betreft iets spannender gemogen. Carpenter laat weer zijn kenmerkende lange, langzame brede shots zien en weet de film het nodige tempo te geven (de film is ca. 87 minuten lang).

Het acteerwerk is redelijk te noemen. Amber Heard (All The Boys Love Mandy Lane, Drive Andry 3D) laat zien dat ze weet wat ze doet, maar brengt niets extra’s. Jared Harris (o.a. Fringe) weet zijn personage van Dr. Stringer sympathiek, maar ook enigszins mysterieus neer te zetten zodat je niet zeker weet of de dokter wel het beste voorheeft met Kristen. Alleen Laura-Leigh weet niet te overtuigen over als het “kinderlijke” meisje dat op haar duim zuigt.

Ondanks het aan alle kanten krakende script vol met clichés is The Ward nog een redelijk tussendoortje geworden dankzij de regie van Carpenter. Het is te hopen dat de beste man niet nog eens 10 jaar op zich laat wachten (en zo’n slecht script uitzoekt…).