Woensdag

DEZE RECENSIE BEVAT SPOILERS

Woensdag is een Nederlandse cult-horrorfilm en werd in 2005 geregisseerd door Jean-Paul Arends en Bob Embregts. Mocht je nu denken dat je de naam Jean-Paul Arends eerder gehoord hebt kan dat kloppen. Dit is namelijk de tekenaar van Scribbly, het flauwe stripje uit de Metro. Hij heeft blijkbaar een horrorfilm gemaakt.

Het verhaal draait om een nieuw TV-programma genaamd Camp Slasher. Het is een regionaal programma waarin een groep deelnemers in een bos gedropt worden, door middel van aanwijzingen bij een bepaald punt moeten komen en zo een geldbedrag kunnen incasseren. Tenminste, hier komt het in het kort op neer. In de praktijk blijkt het een Big Brother-achtig programma waarin overal camera’s hangen en mensen kunnen worden weggestemd. Binnen het programma is nog een verhaal: het verhaal van de gestoorde houthakker. Volgens dit verhaal dwaalt er in dit bos een seriemoordenaar rond. Dit is natuurlijk maar voor de show, het is gewoon een spelregel dat wanneer één van de deelnemers tijdens hun zoektocht door de fictieve moordenaar wordt gepakt, voor de persoon in kwestie het avontuur voorbij is. Niks geen cash, niks geen verdere rol in het spel.

Alle deelnemers worden naar een tent geleid waar ze hun opdrachten krijgen. De opdrachten zijn te vinden in zwarte enveloppen die op tafel liggen. Er is een spelregel dat de opdrachten één voor één opengemaakt moeten worden en dat ze uitgevoerd dienen te worden door teams van twee personen. Eigenlijk lijken de deelnemers helemaal geen zin in het hele spel te hebben, wat doet vermoeden dat het gewoon van de straat geplukte mensen zijn. Of mensen die dit als straf moeten doen, bijvoorbeeld als boete voor een overtreding of via Bureau Halt. Helaas wordt dit niet toegelicht.

Maar vooruit dan maar, de deelnemers maken de eerste envelop open en twee van hen gaan op pad om de eerste opdracht te vervullen. Het vervelende van deze film is dat niks helemaal duidelijk is. De opdrachten zijn onduidelijk, de personages zijn zo willekeurig gekozen dat je geen idee hebt wie wie is, het hele TV-programma idee is niet goed genoeg uitgewerkt en er hangt boven alles gewoon een erg saaie sfeer rond de speurscènes.

Hoe dan ook, het eerste team gaat op pad. Ze vinden wel een aanwijzing maar één van hen wordt meteen door de fictieve moordenaar gegrepen en is af. De ander keert terug naar de tent met de aanwijzing en deelt mede dat zijn ‘partner in crime’ niet meer van deze wereld is.

Vervolgens zien we nog wat saaie scènes waarin de deelnemers dit spel iets te serieus nemen maar compleet falen in het overtuigend acteren hiervan. Meerdere teams gaan op pad om opdrachten te vervullen en aanwijzingen te zoeken maar raken onderweg van alles kwijt of keren simpelweg niet meer terug. Eén van de deelnemers, genaamd Tom, is slim genoeg om te beseffen dat ze met een kapotte portofoon niet veel verder komen. Hij besluit naar de controlepost te lopen en een nieuwe te vragen. De andere deelnemers laten hem gaan maar verklaren hem wel voor gek. Je mag de tent immers niet verlaten tenzij je een opdracht gaat vervullen of naar de wc moet. Tom komt aan bij de controlekamer en ziet tot zijn schrik dat de voltallige crew uitgemoord is. En dit kan niet het werk zijn van een wolf of beer, hier is echt iemand bewust aan het moorden geweest. Tom gaat over zijn nek en raakt logischerwijs in paniek.

Wanneer in de tent het licht uitvalt ontstaat er toch een soort voorzichtige paniek bij de rest van de deelnemers. Tom keert terug naar de tent en vertelt dat er een ongeluk is gebeurt. Hij wil niet zeggen hoe de vork precies in de steel zit maar hij maakt wel duidelijk dat het tijd is om op te zouten. De andere deelnemers reageren er maar koel op en vertellen dat er net een nieuw team op pad is een opdracht te vervullen. Onze held Tom spurt er achteraan en vindt de twee deelnemers even verderop. Dit is tevens het moment waarop we de echte moordenaar voor het eerst zien. Een stereotype gemaskerde moordenaar maakt korte metten met de twee deelnemers en Tom gaat er wederom als een haas vandoor.

Hij komt weer aan bij de tent waar de deelnemers zich ophouden. In plaats van hen in te lichten over wat er nou precies aan de hand is zegt hij gewoon dat ze weg moeten. Sterker nog, hij schreeuwt en komt vooral heel gemaakt over. Duidelijk mag zijn dat zijn mededeelnemers hem niet heel serieus nemen maar ze volgen hem toch het bos in. Het gezelschap moet een uitweg zien te vinden binnen het grote, donkere bos waar geen van hen ooit geweest is. Volgens hen zijn ze nog uren verwijderd van de bewoonde wereld. Overigens neemt nog steeds niemand het verhaal van Tom serieus wat leidt tot gemengde gevoelens.

Wanneer ze bij toeval een lijk ontdekken die met een Rambo-mes aan een boom genageld is, moeten ze Tom wel geloven. Paniek ontstaat. Met gevonden bijlen en messen weet een enkeling zich te bewapenen en zo gaat het gezelschap voort. Na een tijdje wandelen komen de deelnemers van het eens zo spannende spel aan bij het huis dat van de moordenaar moet zijn. Nou ja, er staat een eng huis midden in het bos dus dat kan niet anders. Eén van de aanwezige meiden trapt in een wolfsklem en valt op de grond. Dan maakt onze gemaskerde vriend opnieuw zijn opwachting en maakt met zijn bijl een einde aan het leven van deze dame. De rest van het groepje rent weg terwijl deze moordende honkbal de achtervolging inzet. Vluchten heeft niet altijd zin en de moordenaar maakt nog een slachtoffer.

Even verderop in het bos stuiten de twee laatste deelnemers op nog een overlevende. Samen beramen ze een plan om de psychopaat uit te schakelen. Ze spannen een strop rond een boom en wanneer de moordenaar arriveert wordt hij dan ook meteen opgehangen. Nou ja, meteen, hij weet nog wel de ogen van de onbekende overlevende uit te drukken. Uiteraard gebeurt de ophanging van de dader vrij knullig zodat je weet dat onze killer nog niet dood is. Tom weet nog wel het masker van de bungelende moordenaar te verwijderen en ziet tot zijn schrik dat hij een misvormde, verbrande kop heeft. Eerlijk gezegd dacht ik dan ook dat er nog een tweede masker onder het eerste masker zat maar dit bleek niet zo te zijn. Het bleek zogenaamd zijn echte gezicht.

Maar zoals te verwachten viel, leeft onze bad motherfucker nog. Hij snijdt het touw door waaraan hij is opgehangen en achtervolgt de laatst overgebleven personages alsnog.
Bij een weggetje aangekomen stuiten de overlevenden op een auto die ze dan ook meteen aanhouden. De inzittenden blijken medewerkers van het TV-programma te zijn en na het verhaal van Tom en de andere overlevende beseffen ze dat de legende waarop zij het programma baseerden geen legende was maar werkelijkheid. Er bestaat helemaal geen gestoorde houthakker, dat heeft men zelf bedacht. De dader moet een zekere Lex zijn die een aantal jaren geleden als enige een vreselijk ongeluk overleefde. Wat voor ongeluk? Ik zou het werkelijk niet weten.

Lang verhaal kort: moordenaar Lex achtervolgt de auto natuurlijk en slacht de twee onbelangrijke inzittenden af. Tom en het meisje waarvan de naam mij niet bekend is springen uit de auto en Lex stort met auto en al in een ravijn. Tom en zijn mede-deelneemster komen weer bij elkaar en concluderen dat het gevaar voorbij is. Ja hoor, hij is dood, ‘hij heeft het bijltje erbij neergegooid’. De rust lijkt wedergekeerd tot Tom en Naamloos vanuit een POV-shot aangevallen worden door iets onbekends. Een einde die wel erg sterk lijkt op het einde van Evil Dead.

Tja, wat moet ik nu voor eindconclusie geven? Duidelijk mag zijn dat Woensdag geen goeie film is maar ik vond hem wel redelijk vermakelijk. De film komt erg traag op gang maar als de echte moordenaar eenmaal zijn opwachting maakt wordt het toch nog best leuk. De film is op bepaalde punten zelfs nog best gory. Het probleem is alleen de personages hè? Ik heb welgeteld drie namen meegekregen: Tom, Vera en Lex. Tom de ‘hoofdpersoon’, Vera is een blondine die de film niet overleefd en Lex is natuurlijk de moordenaar. Verder zijn het allemaal willekeurige personages zonder persoonlijkheid. Bovendien krijg ik het idee dat de film helemaal geen script heeft en dat er maar een beetje op los wordt geïmproviseerd. Maar vooruit, voor Nederlandse begrippen is het nog best te doen. Hoewel dit misschien meer zegt over de Nederlandse horror scène dan over deze film. Maar eerlijk is eerlijk, ik heb wel slechtere slashers gezien. Die waren dan wel ongeveer 20 jaar ouder dan deze film, maar toch.

Het leuke is in elk geval dat de heren Arends en Embregts het geprobeerd hebben. Het is ook wel leuk dat er nog Nederlandse cultfilms bestaan in plaats van alleen maar bioscoop hypes. Verder hoop ik dat Jean-Paul Arends zich voortaan weer bezig houdt met strips tekenen in plaats van met films maken.