Final Destination 2

Waar vervolgen door de meeste mensen al bij voorbaat als minder worden gezien dan het origineel, is er toch een kleine manier om te ontdekken of zo’n gok waar of niet kan zijn. Was het origineel een sterke film, dan is er nog wat hoop, al weet je het nooit. Was het origineel waardeloos, dan zal het vervolg afschuwelijk zijn. Final Destination hangt daar tussenin: niet zo zeer sterk dankzij een aantal plotgaten maar ook niet waardeloos dankzij een aantal spannende momenten en overwachte sterfscenes. Dan zou het vervolg naar deze beredenering matig tot slecht moeten zijn.

Kimberly (A.J. Cook) ziet tijdens een rit op de snelweg een visioen waar zij en vele anderen zullen sterfen tijdens een gruwelijk auto ongeluk. Door de weg te blokkeren weet ze haar eigen leven plus die van een stel anderen te redden. Maar zoals het origineel ons duidelijk maakte: You can’t cheat death, en ??n voor ??n sterven ze, hoewel in een andere volgorde dan in het eerste deel. Kimberly haalt de enige overlevende van het eerste deel, Clear Rivers (Ali Larter), van de partij, en samen met de andere overlevenden moeten zij de dood tegenhouden.

Eerdergenoemde plotgaten in deel ??n waren o.a. het feit dat de hoofdpersoon visioenen had en dat lijkschouwer Tony Todd alle antwoorden wist te hebben: twee dingen die onverklaarbaar bleven. Beide zijn terug op ergere manieren: Kimberly heeft langere visioenen waar ze nog meer in weet te voorspellen en Todd komt langs in een scene waar hij nog vager is dan eerst. De meerdere manieren waarop Final Destination 2 zichzelf wil verbinden aan het origineel – vele verzijzingen naar vlucht 180, personages die te maken hadden met de dood van anderen – voelen erg krampachtig aan, de methode die ze ontdekken hoe ze dood kunnen tegenhouden klopt niet echt als je er goed over nadenkt (en heeft vergelijkingen met het slappe alternatieve einde van deel ??n), en de spanning wordt verzuipt doordat bijna alle scenes zich in het daglicht afspelen.

Dat het bijna altijd licht is is echter aan ??n kant wel te verklaren: bloed zie je dan beter. Wegens het gebrek aan spanning en angst vervangt regisseur Ellis de spanning met gruwelijke sterfscenes, die er geweldig realistisch uitzien (het auto ongelijk bijv.) en erg onverwacht aankomen. Dat brengt een andere kijk op de film: wie van serieuze horror houd zal het niks vinden, maar de horrorfan die langs alle fouten kan kijken zal zich erg vermaken. Ondergetekende hoort bij de eerste categorie, maar kan het toch niet laten om het beoordelingscijfer iets hoger te maken dankzij een paar hilarische sterfgevallen die telkens terug werden gespoeld om nog een keer te zien.