Inferno in Diretta (1985) (A.K.A Cut and Run)

Cut and Run is de laatste film uit Ruggero Deodato’s beruchte Cannibal trilogie. De andere twee waren Jungle Holocaust en het beruchte Cannibal Holocaust. Cut and Run wijkt aanzienlijk af van de eerste twee.

Het verhaal gaat over de journaliste Fran die naar een ver eiland wordt gestuurd om de vermiste zoon van haar baas op te speuren. Ze komt daar echter terecht in een oorlog tussen 2 primitieve drugsbende’s die het ook op de journaliste gemunt hebben.

Het acteerwerk van vrijwel alle acteurs is onder de maat. Natuurlijk helpen de zeer matige dialogen die ze voorgeschoteld krijgen daar ook niet aan mee. Het verhaaltje stelt weinig voor en is buiten dat nogal oninteressant en rommelig. Het grootste aandachtspunt voor het bekijken van deze film is natuurlijk de gore. Er zitten een paar aardige scene’s tussen waar de gore lekker expliciet in beeld wordt gebracht. Toch is het een teleurstelling dat veel van de moorden door middel van een pijltje dat afgeschoten wordt worden gepleegd. Dit soort moordscene’s zijn totaal niet interessant en hadden makkelijk vervangen kunnen worden voor wat meer hak en slacht werk.

Een opvallend figuur in Cut and Run is het personage van de altijd angstaajagende Michael Berryman. Hij zette eerder al een geweldige performance neer als één van de kannibalen in het origineel van The Hills Have Eye’s en ook hier is hij weer lekker creepy.
Hij duikt op de meest onverwachte momenten uit het water om met z’n machete toe te slaan.
Jammer genoeg wordt hij niet optimaal gebruikt en heeft hij eigenlijk maar een bijrol.

De setting in de jungle is leuk. Echter weet Deodato de broeierige jungle sfeer zoals in Cannibal Holocaust niet te herhalen en dat is erg jammer. De shots van de krokodillen en glibberige slangen zijn wel sfeer verhogend. Een ander verschil met z’n eerdere 2 kannibalen films is dat er hier (gelukkig) geen animal-cruelty in voorkomt. Je kan dus gerust voor de buis gaan zitten zonder dat je de film door moet spoelen omdat er weer een dier aan het mes wordt gerijgt. Een notabel pluspunt is ook de lekkere score van Claudio Simonetti. Z’n muziek is lekker cheesy en doet een beetje denken aan de theme van Cannibal Ferox.

Een kleine voldoende voor deze kannibalen film dus. Het kent te veel stukken die niet erg hoogstaand zijn maar gelukkig zorgen de aardige gore, Michael Berryman, de toffe muziek en niet te vergeten de voor Italiaanse horrorfilms verplichte nudity voor een voldoende.