Necrophobia

Horror van Nederlandse bodem is de zeldzaamheid zelve dus zal de naam Necrophocia kenners niet ontgaan. Als je ‘ De nacht van de wansmaak’ ziet als een goed glas wodka en ‘ Amsterdamned’ als een lauwe cola kun je ‘ Necrophobia het best omschrijven als een koud biertje. Voor wie bovenstaande analyse niet begrijpt: Necrophobia is zo slecht nog niet! Zowel Edwin Visser als Frank van Geloven namen de regie voor hun rekening.
Het resultaat mag er zeker zijn en het is dan ook verrassend dat beide sindsdien niks meer van zich hebben laten horen. Necrophobia neemt je mee naar de architect Marc waarvan diens vrouw op een dag wordt geschept door de bumper van een vrachtwagen met als gevolg dat zijn leven terecht komt in een diep dal. Tijdens een bezoek aan het graf van zijn vrouw ontmoet hij de mysterieuze Collete die de ronduit tragische dood van haar man nog verwerkt met behulp van een psychiater. De orthodoxe behandelingen en methodes van de man hebben echter een onaangenaam effect op Collete en daar moet Marc jammer genoeg de consequenties van in zien..

Necrophobia is geen meesterwerk om maar gelijk iets recht te zetten al weet het zeker boven de middelmaat uit te komen. Wat gelijk naar voren springt is de bijzondere stijl van filmen en het feit dat alles pikdonker is. Of beide makers deze macabere look bewust hebben geplaats of het kwam door de goedkope 16 mm cameras is tot nu toe nog steeds een raadsel maar het heeft in ieder geval een uitermate mooi effect op het geheel. De duistere en macabere sfeer straalt letterlijk van je beeldscherm af!!
Voor low-budget is het script ook goed in orde en men kan zien dat niet slechts een A4-tje het medium is geweest voor de prent. Gebrek aan inspiratie was echter wel het geval want Necrophobia kent een aantal raakvlakken met andere producties. Zo deden de kettingen mij sterk denken aan de Hellraiser saga en deed het kettingzaag geronk mij heugen aan dat alom bekende meesterwerkje uit ’78. Maar ja, beter goed gejat dan slecht verzonnen is hier weer van toepassing.

Duidelijk is ook dat het gering budget enerzijds toch diens tol eist ( vooral te zien aan de beperkte lengteduur) en de acteerprestaties zijn niet van een bijster hoog caliber al wordt de sfeer verstrekt door de gedachtengang van Marck die aan de kijker wordt voorgeschoteld. Van een tekort aan spanning is in ieder geval geen sprake en je zit dan soms ook op het puntje van je stoel. Van gore kan men nauwelijks praten al er zo nu komt onze favoriete vloeistof ten tonele. Dit is eigelijk maar goed ook want met een lege portemonnee was de uitwerking naar alle waarschijnlijkheid uitgelopen op een ramp. Necrophobia is danzkij de perfecte, macabere sfeer en de spanning zeer goed te pruimen ondanks de acteerprestaties die vergelijkbaar zijn met die van een dood pantoffeldiertje en de lege spaarpot die beide regisseurs hadden. Toch mag men niet klagen over deze vaderlandse productie al houdt misschien niet iedereen van een koud biertje. Want smaken verschillen..