The Walking Dead

Als het niet zou zijn omwille van de grote stroom van diepstarende vampieren en weerwolven, die de dag van vandaag onze popcultuur bepalen – via een grote aanhang van jongeren die strijden met hun eigen sexualiteit, en identiteit – zou de wereld misschien een zucht slaken bij de gedachte dat zombies weer in de mode zijn. Maar hoe maak je juist van stijlfiguren zoals zombies nu net een interessante tv-serie ?

AMC, een Amerikaanse kabelzender, die de vijf-delige serie produceert en ook uitzendt, met telkens een seizoenspremière op Halloween (ja hoe typisch Amerikaans kan je gaan natuurlijk), heeft in showrunner* Frank Darabont (The Shawshank Redemption, The Green Mile) de perfecte persoon gevonden om de grafische roman van Robert Kirkman (de schrijver en tekenaar van The Walking Dead) een leven te geven op het kleine scherm.

Tijdens de 90 minuten durende première, vermengt Darabont alle klassieke Zombie-trucs met een mix van een visuele uitbreiding van de klassieke western, wanneer het hoofdpersonage als een soort van een lone ranger op een paard op de snelweg zien wandelen, terwijl in de andere rijrichting de camera een massa aan autowrakken en leegstaande auto’s en vrachtwagens laat zien en dat bij een brandende middagzon. Ook gaat hij het genre van de isolatie en paniek niet uit de weg, maar hij geeft er zijn persoonlijke twist aan, door het gebruik van muziek te minimaliseren. En om de zaken helemaal interessant te houden voor de kijker, voegt hij er een liefdesverhaal aan toe, en laat hij zien dat zombies niet het ergste zijn in de acopalyptische wereld waar de mens dient als hun voedse, maar vooral wat de overlevenden elkaar kunnen aandoen in zulk een situatie.

Het is het soort uitgangspunt dat je enkel kan benaderen op een medium als televisie, want voor een feature film heb je voor dit soort diepgang gewoon geen tijd, dan moet die gevuld zijn met slachtende zombie’s, ren voor je leven terwijl je zombies slacht en dat allemaal in de gelimiteerde tijdspanne van maximaal 2 uur. En die limiet heb je natuurlijk niet met een tv-serie en dat wist Darabont maar al te goed en daar heeft hij dan ook zeer goed gebruik van gemaakt. Dat wil natuurlijk niet zeggen dat The Walking Dead geen goede popcorn momenten heeft. Als geweldige make-up, kostuums en schuifelende zombies met hun gezichten die er bijna afvallen of ledematen missen en geen of bijna geen hinder ondervinden van gebroken ledematen, voorzien van een onstilbare honger naar levend vlees, dan ga je hier zeker niet ontgoocheld zijn. En omdat het een serie is die voor kabeltelevisie ontwikkeld is, is het ook een waar festival van hoofd-exploderende en bloederige momenten en dat dankzij een gamma gaande van zware wapens, geweren tot baseball batten, pikhouwelen tot kruisbogen.

Maar toch zouden de kijkers die geen fan zijn van blood en gore, de serie een kans moeten geven, zodat ze het echte verhaal kunnen ontdekken achter het geweld en bloed, dat trouwens niet zomaar gratuite over je scherm rolt, alles past wel netjes in het verhaal, nooit wordt er actie geserveerd omdat het zou moeten. Darabont, Kirkman en co-schrijver Tony Moore focussen meer op het bronwerk van Kirkman, en stellen de vraag waar de mens toe in staat is, wanneer hij of zij tot het uiterste wordt gedreven. Vervaagt de moraliteitszin wanneer je wereld verandert in een nachtmerrie ? Is er ruimte voor medelijden wanneer niets nog zin lijkt te maken en terreur het leven dag en nacht beheerst ? Kunnen enkel extreme situaties ons duidelijk maken over wie of wat we zijn en wat we willen in het leven ? En dit is geen onbekend terrein voor Darabont, die die thema’s al meermaals gebruikte in zijn films, soms wel iets te overaanwezig, zeker in The Green Mile, maar hier met empathie en sentimentaliteit blijkt het zeer ontwapenend te werken voor de kijker die een afkeer heeft van de zichten van rottende vleesetende zombies en onbewust houdt het die kijker net gekluisterd aan het scherm. (Beste bewijs voor mij was mijn vrouw, absoluut de felste tegenstander van horror, die seizoen 1 in 1 dag verslonden heeft en nu niet kan wachten op de DVD release van seizoen 2, nog even geduld meisje en je kan de zombies weer in de armen sluiten:)

Andrew Lincoln een nobele onbekende,speelt de hoodrol als sherrif Rick Grimes. Hij is een goede politie-officier met een mooie vrouw (Sarah Wayne Callis, die we nog kennen als de liefhebbende doctor in Prison Break) en een jonge zoon, Carl (chandler Riggs), die de dagelijkse sleur van het getrouwd zijn goed lijkt door te komen. Door een schietincident met zwaar bewapende criminelen net voor de uitbraak van het zombievirus, belandt Grimes in het ziekenhuis met een gevaarlijke schotwonde. Hij wordt weken later wakker in wat lijkt op een gedesorienteerde, post-apocalyptische nachtmerrie: een verlaten wereld bezaaid met lijken en met als bonus zombies !! Darabont laat de uitleg over het hoe is dit tot stand gekomen tot later, enkel en alleen zodat de verwarring bij Grimes beter werkt en de kijker effectief mee gaat voelen met het karakter. We zitten echt op het puntje van onze stoel wanneer hij door het hospitaal strompeld, nog steeds zeer verzwakt en gewond, op zoek naar een weg naar buiten en de stad in op zoek naar zijn gezin.
En het is vanaf dat moment dat The Walking Dead zich onderscheidt van de rest van het genre. Grimes ontmoet een man (zeer mooi gespeeld door Lennie James, die we nog kennen als de CIA agent in Jericho, een andere postopocalyptische serie) voor de deur van zijn huis, die niets anders probeert dan zijn zoontje te beschermen. Hij verpleegt de wond van Grimes en brengt hem terug naar een gezondere toestand, terwijl hij de nachtelijke bezoekjes ondergaat van zijn overleden vrouw, nu zombie, die herhaaldelijk terugkeert naar het huis en de deurknop blijft draaien om terug binnen te geraken. Deze interactie verscheurt zijn zoon innerlijk. Lennie James brengt enorm veel empathie in, en vooral in de scène waar hij zijn vrouw eindelijk in het vizier van zijn wapen krijgt, maar het niet over zijn hart krijgt om de trekker over te halen, terwijl zijn ogen volstromen met tranen.
Het enige minpunt dat ik op dat moment kon ontdekken was dat Lincoln zijn emoties iets te dicht bij zijn badge laat. We komen via hem te weten dat hij niets anders wilt dan zijn vrouw en zoon vinden. Zijn zoektocht is dan ook de emotionele motivatie achter het verhaal.. Niets of niemand zal hem tegenhouden zegt hij zelf, maar nadat we getuige waren van het werk van Lennie James en zijn morele strijd om zijn eigen vrouw neer te schieten voor het welzijn van hun kind, wel, dan besef je pas hoe zo’n scène eigenlijk gebracht moet worden. Maar Lincoln doet het verre van slecht, maar dan zie je maar hoe groot een acteur als Lennie eigenlijk is.
Koelbloedig zijn werkt misschien dan wel goed wanneer het op wraak aankomt, maar als we Lincoln bezig zien om Grimes te ttransformeren in een wapenslingeraar die de zombies naar de eeuwige jachtvelden stuurt, dan is dat toch te bekijken met een gevoel van bevrediging. The Walking Dead doet ook heel veel aan estethische: er zijn veel meer scènes in het daglicht dan er zijn in de typische zombie-film. Natuurlijk komen ze ook buiten tijdens de nacht, zeker als ze harde geluiden horen. Maar hen door de straten en parken laten slenteren in volle dag – zonder dat die filter van grijze smog, of donkere wolken of brandende gebouwen – maken Grimes wake-up call eens te meer geloofwaardig. En dit wordt zonder meer bevestigd wanneer hij een lijdende, zichzelf voortrekkende vrouwelijke zombie zonder benen en met enkel een torso en armen, gadeslaagd terwijl ze sluipend op zoek is naar eten, en zichzelf dan verontschuldigd voor het lot dat haar is aangedaan alvorens haar door het hoofd te schieten. (een schitterende scène, je krijgt bijna zelf medelijden met de zombie, en welke zombie film is daar ooit in geslaagd.)
De vraag is echter of een tv-serie over Zombie’s verdeeld over 5 seizoenen en 13 episodes per seizoen, leefbaar zal blijven is natuurlijk discuteerbaar. Want niet zoals bij vampieren of weervolven, is er hier weining mythologie om mee te werken. Het zijn maar dode mensen die rondwandelen, normaal ietsje trager dan de levenden, op zoek naar eten. Je schiet ze in het hoofd en daarmee is de kous af. Maar Darabont en Kirkman hebben op zijn minst nu het genre in een richting geduwd waar het op een terrein komt dat dieper ontdekt kan worden. Empathie is normaal gezien geen grote speler in het zombiegenre, alsook is introspectie dat niet. Fims of series van dit type, evolueren doorgaans nogal vrij snel in een soort van shoot-em up videospel, waarbij hersenen letterlijk in het rond gaan vliegen. Maar toch gebruikt Drabont hier de tv-serie als een format op die conventies op te blazen, door niet alleen in te gaan tegen alle cliches van het horrorgenre maar door het geheel zachtjes te infuseren met een beter verhaal. In The Walking Dead worstelen de overlevenden met het idee om niet enkel hun menselijkheid te verliezen wanneer ze omsingeld zijn niet enkel door de doden, maar ook door de levenden.

Het eerste seizoen is nu verkrijgbaar in de betere mediazaken, ik ga geen prijzen vermelden, maar het is budgetvriendelijk en biedt buiten de 6 episodes van het eerste seizoen nog heel wat boeiende extra’s. Ik geef deze DVD dan ook met veel plezier een ‘Must Have’ label mee. Veel plezier er nog mee en hopelijk laten jullie weten wat je ervan vond.